Ölüme Koşmak #Wattys2018

3. Bölüm: "İDAM MAHKUMU: CEVAPLAR"

Bölüm Şarkısı; Beyoncé- Crazy in Love

*Sanki Azrail'in sırrını öğrenmişim gibi hissediyordum.*

**

KEYİFLİ OKUMALAR!!!

Soğuk, bedenimi bir dinlenme durağı gibi kullanırken bedenimin verdiği tepkiye ruhum karşıma geçmiş bacak bacak üzerine atıp, sırıtarak izliyordu. Ruhum, bedenimden nefret ediyordu, ruhum bedenime tutsaktı.

Zaten kim nefret ettiğinin acı çekmesini zevkle izlemezdi ki.

Biz insanlar içimizde ki zarar verme dürtüsüyle yaşarız, bu fıtratımızda var. Bu dürtü bazılarında yüzeysel iken, bazılarında ise en derinlerde saklanan ve günün birinde çalınmayı bekleyen bir dize nota gibi.

Önce yavaş bir ritimde başlar şarkı, sonra da o kadar yükselir ki dans eden bedenleri birer harabeye dönüştürür. Şarkı bitince ve notların her biri saklandığı yere giderken tekrar çalınma umuduyla bekler ve ardında bıraktığı damla damla yaşam sıvısını gözlerinde ki minik parıltılı harelerle zevkle izlerdi.

Teneke kutunun içinde ki ateş tutuşunca gülümsedim. Aklımda binbir soru vardı ve bu puslu gecenin zihnimde bıraktığı sorular cevaplarını aldıkları gibi geldiğimizden beri uğraştığımız ancak şimdi tutuşan ateşin içine atlayıp intihar ediyordu.

Her cevap bir intihardı bu gece. Her cevap ölüme giden ilk adımdı.

"O kız ne zamandan beri bu işin içindeydi?" dedim ateşi körlerken.

Bilge, ellerini birbirine sürtüp koltuk altlarına sokarken "Bir buçuk yıl vardır. Beste, buraya geldiğinde de bağımlıydı zaten. Sevgilisi satmış onu da," diye mırıldandı. "Zavallı kızın bir o mereti kullandığında yüzü gülerdi."

"Yazık oldu."

Sedef'e baktım. Onunla ve Bilge ile aynı odadaydık ve gerçekten iyi biriydi.

"Öyle," dedim sorulardan birinin daha ayağının altında ki sandalyeye ittigimde. "Peki sizin hikayeleriniz neler? Neden buradasınız?"

Elimde ki ağacı kenara bırakıp bende ellerimi ateşe tutup ısıtmaya başladım. Titreyen ellerim sıcaktan dolayı çözünürken bakışlarımı Bilge'ye çevirdim. Canlı mavi irislerini biraz keder, biraz nefret ve özlem ele geçirmişti.

Uzun bir süre boyunca sessiz kaldı. Onun sessiz kalışlarının aksine benim bakışlarımda ki çığlık susmak bilmiyordu.

"Babam," diye başladı gözlerinde ki duyguların üzerine beyaz bir örtü örterken. "Babam, beni borcuna karşılık verdi. Başta beni de kurye olarak kullanacaklardı fakat atama bekleyen bir hemşire olduğumu öğrendiklerinde beni Cesur beyin olduğu hastaneye yerleştirdiler."

Sözlerime getiremesem de bakışlarıma eklediğim 'Özür' cümlelerini anlamasını umarak Sedef'e döndüm. Bilge'ye hüzünle bakıyordu ve bu hüznün sadece Bilge'nin söylediklerinde olmadığını hissediyordum. O da yaralıydı.

Zihnimde ki soru işaretlerinden biri daha ipi boynuna astı ve Sedef'in dudakları arasında çıkacak cümleleri dinledi.

"Ben kendimi bildim bileli buradayım. Annem ve babam, Egemen beyin babasının ortaklarındandı. Sonradan ikisi de araba kazasında ölünce gidecek başka yerim olmadı. Bende burada Ekrem Amcanın yanında kalmaya başladım."