Ontvoerd (on hold)

Deel 15

Pov: Nina

Er wordt weer op de deur geklopt; etenstijd. Twee keer per dag komt iemand een glas water en een boterham brengen, het enige wat er gebeurt op een dag. Ik zit al een paar dagen hier in dit kleine donkere kamertje. De kamer is leeg op een matras in de hoek op de grond na, verder zit er een deur die naar een wc met wastafel lijd. Er is een klein raampje waaraan ik kan zien of het dag of nacht is, maar om er door te kijken moet ik met een aanloop tegen de meur springen, het raamkozijn pakken en mezelf eraan omhoog trekken. Niet de moeite waard dus. Verder is er trouwens ook niets te doen behalve zitten en nadenken tot ik gek word. Ik denk de hele tijd aan Elizabeth, wat heeft ze gedaan om in deze shit te komen? En wat heeft Dave daar mee te maken? Ik loop naar de deur en open het luikje, snel wordt het bord en het glas water er doorheen geschoven. Ik sluit het lukje weer en drink het glas in een keer leeg. Het brood is zoals gewoonlijk oud en taai. Ik scheur een stukje af en begin er langzaam op te kauwen. Ik haal mijn hand door mijn vettige haar en ik neurie een liedje. Vroeger was ik dol op zingen en dansen. Als ik met een vriendin had afgesproken wou ik altijd een liedje voorbereiden en aan mijn ouders laten zien. Ik wou ook altijd musical ster worden, optreden op grote podiums en elke dag zingen en dansen.
Dat was allemaal tot mijn ouders gingen scheiden.
Het kwam zo plotseling, ik heb dagen gehuild. Maar ergens ben ook wel weer blij, want daardoor ben ik beste vriendinnen geworden met Elizabeth. We woonde allebei alleen bij onze moeder en we konden altijd goed met elkaar praten of bij elkaar uithuilen. Een traan rolt over mijn wang als ik aan vroeger denk. Ik ga op het matras liggen en langzaam val ik in slaap.

Midden in de nacht word ik wakker van allemaal geschreeuw. Iemand opent mijn deur en pakt me bij mijn arm. "Opstaan en meekomen." Is het enige wat hij zegt. Verward loop ik met hem mee. We rennen door een paar gangen en uiteindelijk komen we bij een soort keldertrap. De jongen duwt me vooruit en ik struikel onhandig de trap af. Beneden is alleen een grote deur, ik probeer hem open te maken maar hij zit op slot. De jongen duwt me opzij en maakt de deur open met een sleutel. Ik loop een lange donkere gang in, achter mij komen nog een stuk of vijf jongens de gang in. Een van de jongens duwt me plotseling tegen de muur en houd een pistool tegen mijn slaap. Ik slik en kijk hem recht in zijn ogen. "Heb jij contact gehad met de politie vuile trut?" Sist hij in mijn gezicht. Wanhopig schud ik mijn hoofd. "Nee. Ik zweer het het, ik heb niets gedaan." Zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. De jongen laat me los en haalt geïrriteerd zijn hand door zijn haar. "Godverdomme, hoe hebben ze ons dan ontdekt?" Een van de andere jongens zucht. "Dat maakt op dit moment even niet uit, het is het belangrijkst dat we hier zo snel mogelijk wegkomen oké?" Opeens bedenk ik me dat Elizabeth en Dave er niet zijn. "Ehm, waar is Elizabeth?" Vraag ik voorzichtig. Niemand antwoord. Ik begin op mijn nagels te bijten, dat doe ik altijd als ik bang ben. Een van de jongens die al een tijdje staat te bellen en hangt nu op. "Henri wacht op ons aan het einde van de gang." Zegt hij terwijl hij alvast begint te rennen. Dezelfde jongen die me uit mijn kamer had gehaald pakt me weer bij mijn arm en sleurt me mee.

Na een paar minuten rennen komen we uit bij een zwart busje. Iedereen stapt in en ik wordt ook naar binnen geduwd. Terwijl we wegrijden en ik het huis na kijk denk ik de hele tijd aan Elizabeth.
Waar kan ze nou toch zijn?

Heyyyyyy, hier weer een klein hoofdstuk vanuit Nina.🙈🙉🙊
Eeh
Doei!!👋👋