Ontvoerd (on hold)

Deel 11

Ik word wakker en ik zie dat er een glas water en een broodje kaas klaar staat op het nachtkastje. Ik vertrouw het niet helemaal dus ik strompel naar de badkamer, gooi het glas leeg en vul hem met nieuw water uit de kraan. Het broodje eet ik niet op, ik lus toch geen kaas. Waarschijnlijk wist Dave dat wel en heeft hij het expres gedaan. Ik ga weer liggen en probeer wat te slapen, maar het lukt niet want nu de pijnstillers uitgewerkt zijn lijkt het alsof mijn knie alleen nog maar meer pijn doet. Mijn oog valt op het laatje in het nachtkastje. Als ik in een hotel ben kijk ik altijd in alle laatjes en kasten om te kijken of er nog iets in ligt, is dat raar of doen meer mensen dat..? Ik open het laatje en verrassend genoeg vind ik er een kladblok. Als ik helemaal achterin kijk vind ik ook nog twee potloden net gum en een pen. Ik begin met een tekening. Na een paar uur heb ik twee tekeningen gemaakt, een over hoe ik me voel vanbinnen (opgesloten en alleen..)en een over hoe ik me vanbuiten voordoe dat ik me voel (sterk en terugvechtend).Ik leg de tekeningen in het nacht kastje en pak de pen.

Lieve allemaal,
Waarschijnlijk krijgt niemand van jullie deze brief ooit te lezen, maar zo het voelt alsof ik bijna met jullie kan praten. Als jullie deze brief wel lezen, ben ik waarschijnlijk dood. O god dat klinkt wel heel hard... Hoe dan ook. Je moet weten dat ze me helemaal niet zo slecht behandelen hoor. Soms zijn ze best aardig. Ik zal geen namen of beschrijvingen geven van wie mij hier vast houd, voor jullie eigen bestwil. Ik wil gewoon niet dat jullie de daders gaan zoeken om me te wreken of zo. Ik wil alleen maar dat als jullie mijn lichaam vinden, dat jullie een mooie begrafenis houden en dat al mijn vrienden er bij zijn. Misschien dat iemand nog wat over me zegt, dat ik zo'n enorme sukkel ben en dat ik altijd problemen veroorzaak, dat jullie me missen...
Jullie hebben geen idee hoeveel ik jullie mis. Elke dag, elk uur, elke minuut. Soms heb ik gewoon behoefde aan een warme knuffel die alleen mamma kan geven, of dat Nina in tien seconden een heel verhaal oprateld. Ik mis zelfs school.
School? Ja, al mijn vrienden en zelfs de leraren mis ik een beetje. Maar als je deze brief leest, wie je ook bent, dankjewel. Dankjewel dat je de tijd neemt om deze brief te lezen. Misschien ken ik je niet eens, het maakt niet uit. Ik ben blij dat er nog iemand aan me denkt.
En als laatste, sorry. Sorry mamma al die keren dat ik niet luisterde of eigenwijs was. Sorry Nina elke keer dat ik zonder reden boos op je werd. Sorry alle leraren voor elke keer dat ik een grote mond had of een onvoldoende haalde.
Sorry voor mezelf, dat ik het zover heb laten komen.

Heel veel liefs van Elizabeth.

Met trillende handen veeg ik de tranen van mijn gezicht. Ik vouw de brief op en schrijf mijn adres op de achterkant. Daarna leg ik het bij de tekeningen in het nachtkastje. Ik ga liggen op het bed en langzaam vallen mijn ogen dicht.

Pov Dave

Ik zit op de bank en ik haal mijn hand door mijn haar. Wat doet ze toch met me? Ik ben de hele tijd boos op haar en dan doe ik domme dingen, maar dan heb ik er later weer spijt van. Ik hou van haar koppigheid maar ik irriteer me er ook aan, ik vind het leuk om bij haar te zijn maar toch ben ik haar dan de hele tijd aan het plagen.  En nu heb ik weer wat doms gedaan, Finn zij dat Elizabeth er best slecht aan toe was. Ik denk dat ik haar maar een tijdje niet moet zien. Ik zucht luid en sta op, ik moet even alleen zijn. Ik pak mijn jas en loop naar buiten, daar stap ik in de auto en rijd ik naar een willekeurige stad, want als ik echt helemaal alleen ben ben ik bang dat ik domme dingen ga doen. Ik loop een tijdje rond en dan zie ik op eens een bekend gezicht: Nina. Ik ken Nina van toen ik nog iets met Elizabeth had, en natuurlijk kent zij het hele verhaal. Ik wil net weg kijken als Nina me op eens met grote ogen aan kijkt, ze knipper een paar keer en rent dan plotseling weg. Ik denk geen seconde na en ren haar achterna.

Pov Nina

Ik ren een steegje in en laat me op de grond zakken. Meteen komen de tranen weer. Net zoals elke dag sinds Elizabeths verdwijning minstens een keer is gebeurt. Acht dagen geleden belde Elizabeth's moeder me in eens op of ze bij mij was, want Elizabeth was de nacht na het feestje niet thuis gekomen. Ik voelde me meteen super schuldig. Als ik gewoon naar haar had geluisterd en niet zo egoïstisch was geweest was er waarschijnlijk niets gebeurt. Toen ze na twee dagen nog steeds niet terug was begon ik me serieus zorgen te maken. Wat als iemand haar had meegenomen, of nog erger, wat als ze dood was.. Ik haal mijn handen door mijn haar. Toen ik Dave in de stad zag lopen wist ik bijna zeker dat hij er iets mee te maken had. En dan ben ik zo laf om gewoon weg te rennen in plaats van achter hém aan te gaan. Ik schrik op van een hand op mijn schouder. Ik sta meteen op en kijk recht in Dave's bruine ogen, ik wil gillen maar hij legt snel zijn hand op mijn mond. "Niet gillen oké?" Vraagt hij terwijl hij zijn hand van mijn mond af haalt. "Wat heb jij te maken met Elizabeth's verdwijning?" Sis ik. Dave antwoord niet maar haalt in plaats daarvan een doekje tevoorschijn. Nog voor dat ik snap wat er gebeurt adem ik in het doekje en voel ik dat ik wegzak. "Het spijt me Nina, ik kon niet anders." Hoor ik nog iemand op de achtergrond zeggen.

Hey lezers!
Sorry sorry sorry voor het late updaten.
Wat vinden jullie trouwens van dat ik even vanuit iemand anders schrijf..?
Niet meer doen, of wel?
Nou ja, meer heb ik niet te zeggen...
Dikke doeiiii