Ontvoerd (on hold)

Deel 9

Ik blijf zo stil mogelijk zitten met mijn ogen dicht. Ik hoor wat gekraak naast me dus ik houd mijn adem in. Ik tel de seconden, tien seconden, ik blaas mijn adem uit. Twintig seconden. Ik hoor niets meer, halve minuut.
Ik zucht en doe mijn ogen open,  hij is weg.
Op eens word ik bij mijn haren gegrepen en opgetild. Ik gil luid maar er komt meteen een hand voor mijn mond. "Dacht je nou echt dat je  kon ontsnappen schoonheid?" Ik krimp in elkaar als ik Dave's stem hoor. Hij duwt me vooruit, "lopen." Als ik op mijn rechter been struikel, zak ik meteen op de grond. "Ik kan niet lopen." Zeg ik zachtjes. Dave zucht luid. "Wat heb je nú weer gedaan?" Als ik niet antwoord zucht hij nog een keer maar tilt me dan toch op zijn schouder.

Na ik denk wel een half uur lopen komt het huis eindelijk in zicht. Ik geef mezelf mentaal een schouderklopje dat ik zo ver gerend heb. Ik had altijd wel een goede conditie maar de laatste dagen heb ik niet veel gegeten en ook niet gesport. Hoelang ben ik eigenlijk al weg? Een paar dagen? Een week? Een maand? Ik beloof mezelf dat ik het aan Dave vragen als we terug zijn.
Zouden ze nog naar me zoeken?
Zouden ze me überhaupt wel missen? Ik bedoel, mijn ouders waren toch nooit thuis en ze hadden ook nooit tijd voor me. Ik had geen vriendje, en ik was niet super populair. Maar aan de andere kant had ik best veel vrienden. En mijn ouders hielden wel van me, denk ik. ;)
Ik word in eens op de grond gegooid en ik beland hard op mijn zij. "Au! Waar was dat goed voor?" Ik wrijf even over mijn pijnlijke zij. Dave antwoord niet en tilt me in bride-style op, loopt naar zijn- onze...?- kamer en gooit me op het bed. Hij loopt meteen de kamer weer uit en voor dat hij de deur dicht doet zegt hij: "die stomp in mijn maag was slag één en het weglopen slag twee, dus ik zou maar uitkijken wat je doet, want bij slag drie is het game over." Hij gooit de deur dicht en ik hoor zijn voetstappen weglopen. Ik ga op het bed liggen en doe mijn ogen dicht.

Ik word wakker geschud door iemand, een stuk voorzichtiger dan normaal. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk dan recht in het gezicht van Nina. Ik kijk haar verbaast aan, ik doe mijn ogen even dicht en dan weer open, maar ze staat er nog steeds. "Kom Elizabeth, we moeten gaan!" Ze trekt me aan mijn arm mee het bed uit en geeft me eerst nog een dikke knuffel. "Ik kan het niet geloven, je bent het echt!" Zegt ze als ze me nog een knuffel geeft. Daarna loopt ze snel naar de deur. Ik bedenk me geen seconde en ik ren achter haar aan naar. "Maar ik snap het niet, hoe-
ik bedoel-
Hè?"
Nina kijkt me lachend aan. "Ik leg het later allemaal uit oké? We moeten eerst zo snel mogelijk weg hier." Ik kijk haar even aan. "Oké." Zeg ik dan maar. We lopen naar buiten en ik zie een rode Lamborghini staan. Ik kijk met grote ogen en open mond naar Nina die, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, de auto open maakt en achter het stuur gaat zitten. Ze klopt met haar hand op de bijrijders stoel. "Kom je nog?" Ik schud even met mijn hoofd maar loop dan toch naar de auto. Ze rijd met een noodvaart weg en ik leun achterover in de stoel. Na een tijdje zegt Nina dat we er bijna zijn, mijn hart begint hard te kloppen. Straks zie ik mijn ouders weer! en mijn vrienden!

Als de auto stopt zie ik ze al staan, ik gooi de deur open en ren op ze af. Tweehonderd meter is het enige dat nog tussen ons in zit.
Ik versnel mijn pas, honderd meter.
Ze roepen mijn naam, vijftig meter.
Ik veeg een traan weg, twintig meter.
Tien meter.
Vijf meter.
Een meter.

En dan....

Hoi👋🏻👋🏻
Sorry voor het late updaten en voor het korte hoofdstuk, maar ik heb het heel erg druk met school en hockey...
Trouwens, wat denken jullie dat er gaat gebeuren....?
Tips en verbeteringen zij altijd welkom! Doei en tot ziens👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻
(Nu staat die op één van vaak gebruikt😂 welke staat bij jullie op één?)