Ontvoerd (on hold)

Deel 18

Ik weet niet hoelang ik daar met Finn in
mijn armen heb gelegen, terwijl ik geluidloze tranen huilde. Na een tijdje heeft iemand me opgetild en op een stoel gezet. Ik had pas door dat het een auto was toen hij voorzichtig de gordel vast deed. Ik denk dat ik precies drie minuten wakker ben gebleven en toen in een droomloze slaap ben gevallen. Als ik wakker wordt is al aan het schemeren. "Heb je honger?" Vraagt een stem. Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik maar de persoon die naast me achter het stuur zit. Hij is knap, maar niet zoals Dave. Zijn vriendelijke ogen lijken recht in je ziel te kijken en een bezorgde glimlach siert zijn gezicht. Hij houd me een broodje voor. Dankbaar neem ik het broodje aan. "Er staat een flesje water naast je." Zegt hij zonder zijn ogen van de weg te halen. Ik pak het flesje en neem een grote slok. Ik vertrek mijn gezicht als ik het water proef. "Wat zit hier in?" De jongen bijt nerveus op zijn lip maar zegt niets.
"Godver!" Scheld ik als ik merk dat mijn benen al gevoelloos beginnen te worden. "Het spijt me." Klinkt er naast me. Ik zak tegen het raam aan en kijk recht in de ogen van een jongen die me vaag bekend voorkomt. Hij kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. Ik vorm het woord 'help' met mijn mond en zijn ogen worden groot. Mijn ogen zakken dicht en alles wordt zwart.

Pov Sven

"Nog steeds geen spoor van het verdwenen meisje uit Den Haag, de politie.." ik zet de radio uit. Altijd maar dat verdwenen meisje, ik wordt er gek van. Elizabeth.. Ik heb steeds het gevoel dat ik die naam ergens van ken. Ik kijk naast me en zie een meisje, ze ziet er moe uit. Dan zie ik dat ze onder het bloed zit en ik frons mijn wenkbrauwen. Ze kijkt me aan en vormt een woord met haar mond. 'Help'
Op eens herken ik haar.

Flashback

Ik zet mijn capuchon af, ik ben toch al zeiknat.
Ik loop langs het langs het hek, het is bijna twee kilometer korter via het park. Alleen is het park gesloten 's avonds. Ik heb een tijdje geleden een gat in het hek gevonden, net groot genoeg zodat ik er doorheen pas. Ik volg het hek met mijn vingers, ik kan geen flikker zien als het zo donker is. Ik zucht van opluchting als ik het gat eindelijk heb gevonden. Na een paar minuten wordt de stilte verbroken door paniekerige stem. "Dave, alsjeblieft laat me met rust." Ik hoor aan haar stem dat ze bang is, maar ik besluit het maar te laten. Dan klinkt er een doffe klap, gevolgd door een gil. En nog een keer. "Dave, het sp-spijt me" huilt het meisje. Ik vloek en ren er heen, terwijl ik zorg dat ze me niet zien. Als ik op drie meter afstand van de twee mensen ben zie ik een stok op de grond liggen. Ik pak het voorzichtig op en haal zo hard als ik kan uit naar de jongen.
Hij valt met een kreun op de grond en ik zie langzaam een plasje bloed ontstaan. Ik vloek binnensmonds en ik kijk het meisje aan. 'Dank je' vormt ze met haar mond. "Ik zou maar snel wegwezen als ik jou was." Zeg ik terwijl ik me omdraai en wegloop. "Wacht!" Roept ze. Ik draai me om en kijk haar geïrriteerd aan. "Hoe heet je?" Vraagt ze aarzelend. "Sven." antwoord ik kort. Ze knikt en bijt op haar lip. "Ik heet Elizabeth."
Ik knik en loop weg, die nacht heb ik te veel gedronken en mezelf beloofd nooit meer aan die avond te denken.

"Fuck." Scheld ik als ik me realiseer wie dat was. Ik maak snel een beslissing en besluit de auto te volgen. Ik zoek naar mijn telefoon maar ik kan hem in alle haast niet vinden. Natuurlijk.
Dan neemt de auto in een keer een afslag naar een of ander bos waar nooit iemand komt. Ik haal een paar keer diep adem en volg de auto de snelweg af. Waarschijnlijk zal de bestuurder zich zo realiseren dat hij gevolgd wordt, aangezien hier echt nog nooit iemand is geweest. De auto slaat plots een weggetje het bos in en ik kan er nog net op tijd achter aan sturen.

En dan gaat alles opeens heel snel.
De auto voor me staat dwars op de weg en ik bots er vol tegenop. Mijn auto maakt een achterwaartse salto en beland ondersteboven. Ik stoot mijn hoofd meerderde keren aan het raam en het stuur en het laatste wat ik hoor is een wegrijdende auto een een harde gil.

Pov Elizabeth

Ik schrik wakker door een enorme schok. Mijn ogen worden groot als ik zie dat er een auto door de lucht vliegt en met een knal op de grond valt. Ik gil zo hard als ik kan dat we moeten stoppen maar de auto rijd met een noodvaart weg. Er zit een grote deuk aan de zijkant van de auto, ik bedenk me dat het een wonder is dat geen van ons tweeën gewond is geraakt door zo'n enorme klap.

Na het 'ongeluk' zijn we nog tien minuten zonder iets te zeggen door het bos gereden. We stoppen voor een klein huisje dat volledig van hout gemaakt is. Voor zover ik dat kan zien dan.

Geen van ons tweeën zegt wat. De jongen kucht even. "Ik ehm, ik ben Jace." Ik rol met mijn ogen. "Lekker boeiend." Ik ben gewoon even niet in de stemming om aardig te zijn.
"Kom op Elizabeth, ik weet dat het niet makkelijk is voor je maar je kan toch wel-" "je hebt mijn broer vermoord." Kap ik hem af. De tranen schieten weer in mijn ogen. Ik gooi de deur open en ren een willekeurige richting het bos in. Als ik Jace achter me hoor schreeuwen versnel ik mijn tempo.
Het lijkt alsof ik eeuwig aan het rennen ben. Alsof al mijn problemen zouden kunnen verdwijnen, alsof ik morgen weer naar school zou gaan en thee zou drinken met mijn moeder.
Alsof ik ik alles voor heel even kon vergeten.

Als ik plotseling de auto van het ongeluk op de weg zie liggen met de bewusteloze jongen er in zak ik naast de auto op mijn knieën. Ik laat de tranen lopen. Hij verdiende dit niet, hij wou mij gewoon helpen. Ik kende hem niet eens, maar waarom komt hij me dan toch zo bekend voor?
Ik schrik op van iemand die mijn naam schreeuwt. Ik kijk paniekerig naar de richting waar de stem vandaan komt en weer terug naar de jongen. Dan zie ik zijn telefoon liggen. Mijn hard slaat een slag over, snel pak ik de telefoon en ik stop hem in mijn BH. "Dank je." Fluister ik naar de bewusteloze jongen.

~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^~^

Ejjjj
I'm back.😎
Oke, ik heb dus echt heel erg behoefte aan vakantie😓
Annywayyyy
Doei👋🏻👋🏻😘😘😘