Ontvoerd (on hold)

Deel 21

Pov: Elizabeth/Clarissa

Zwart. Alles is zwart. Alle gedachtes zijn zwart, ik zie niets behalve zwart, ik hoor niets, ik voel niets. Misschien ben ik wel dood.

"........". "........".
".... ja.....wakker.....hoop.."
"...weet....hersenfuncties....binnenkort..."

Ik irriteer me aan het geruis. Altijd al een hekel gehad aan kleine geluidjes; pennen tikken, kerkklokken, regen, getik van klok. Allemaal even irritant.

Wacht.

Ik hoor geruis, dat betekend dat ik wat hoor. Misschien houd de eeuwige duisternis dan wel op. Met alle macht die ik in me heb probeer ik mijn hand te bewegen. Ik heb het gevoel dat het lukt, ik voel de warmte van een andere hand in de mijne. Maar dan verdwijnt de warmte plotseling, er klinkt een schreeuw om hulp en overal klinken stemmen.
Ik probeer nog eens mijn hand te bewegen, volgens mij lukt het weer.
Dit keer probeer ik mijn ogen te openen.
Met moeite open ik ze een klein beetje, het lukt niet ver want mijn wimpers kleven aan elkaar. Ik probeer het nog eens, nu gaan ze verder open. Fel wit licht verblind me en doe mijn ogen weer dicht.
Ik knipper een paar keer om aan het licht te wennen, langzaam veranderd het witte licht in muren, een kast en de onderkant van een bed.
Ik kreun als ik mijn hoofd probeer te bewegen.
"Blijf stil liggen, dan doet het geen pijn." Zegt iemand met een accent dat ik niet kan plaatsen. Ik maak een geluid dat lijkt op 'oké' om duidelijk te maken dat ik haar begrijp.
"Meneer Sanders? Clarissa is wakker."

Een maand later.

"Clary, ben je klaar?" Jace komt mijn kamer ingelopen. "Ja, bijna." Ik begroet hem met een kus.
Jace heeft me een maand aan de rand van een bos in België gevonden, ik was neergeschoten. Jace kende me van het weeshuis waar ik woonde, hij werkte daar af en toe als kok. Na een tijdje zijn we vrienden geworden en later kregen we een relatie.
Tenminste, dat is wat hij mij heeft verteld. Ik weet zelf niets meer van voor het 'ongeluk'. Ik was in mijn hoofd geschoten en ik heb last van extreem geheugenverlies.

Vandaag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis, ik ga bij Jace in zijn huis on België wonen. Ik heb niet echt ergens anders waar ik heen kan, ik zou naar het weeshuis kunnen maar ik ben over twee maanden achttien dus ik hoef daar niet meer te blijven.
Om te vieren dat ik naar huis mag neemt Jace me uiteten. Hij is echt het beste vriendje ooit, hij zou nooit iemand kwaad doen.

"He ik wil nog even de H&M in oké?" Jace knikt en ik ren snel de winkel in. Sinds ik drie weken geleden uit het ziekenhuis ben ontslagen heb ik een baantje gevonden in een restaurant, vijfhonderd euro uitgegeven aan nieuwe kleren en een paar vriendinnen gemaakt in het restaurant. Als ik de H&M in loop valt mijn oog meteen op een prachtige wijnrode jurk achterin. Ik loop er heen en ga met mijn hand over de zachte stof.
Plotseling zie ik mezelf in de jurk voor de spiegel staan, dan zie ik een jongen helemaal onder het bloed en daarna een dode jongen in de auto.

Ik struikel geschokt achteruit en grijp mezelf vast aan een van de kledingrekken.

Dat waren herinneringen.

"Gaat het meisje?"  Een medewerker kijkt me bezorgt aan.
Ik knik en kijk op zijn naamkaartje.
'Finn'
Het beeld van bebloede jonen schiet weer door mijn hoofd.
Ik ren in paniek de winkel uit en haal buiten een paar keer diep adem.
Wat moet ik doen met deze herinneringen?
Moet ik naar de politie? Moet ik ze negeren?
"Boe!" Twee handen op mijn schouders laten me van schrik omdraaien. Ik kijk in Jace's lachende ogen. 
"Slecht geweten?"
Ik knipper een paar keer verbaast. "Ehm nee, ik schrok gewoon. Zullen we naar huis?"
Even zie ik een glimp van bezorgdheid in zijn ogen. Maar het is niet bezorgdheid om mijn gezondheid, het was bezorgdheid om zichzelf.
Meteen daarna verschijnt de vriendelijke blik weer in zijn ogen en knikt hij. "Tuurlijk schat." Hij slaat een arm om me heen kust me op mijn wang. Ik glimlach en kijk nog een keer achterom naar de jurk maar schud dan mijn hoofd. Het is vast niets.

Ik loop in het donker langs de snelweg. Ik heb geen idee wat ik hier doe of waar ik ben. Ik heb de rode jurk aan ik loop op blote voeten.
Voor me doemt een blauw bord op. Het is zo'n bord waarvan er duizenden langs de snelweg staan. Ik kan niet lezen wat er op staat, het is te wazig. Ik knijp met mijn ogen en concentreer me wat beter.
'Gent- 34 km'
Rechtsonder aan het bord is met graffiti een oog gemaakt.
Dan sta ik plotseling in een bos. Recht voor me staat een klein huisje met de deur open. Ik loop het huisje in en kijk goed om me heen. Er valt me niets op en ik wil alweer naar buiten lopen.
In eens staat het huisje helemaal in de fik, ik gil en zoek een uitgang. Ik beging op de deur te bonzen die nu potdicht zit. Dan valt mijn oog op een camera die boven in de hoek hangt.
Het beeld veranderd weer en nu sta naast een auto die op zijn kop staat. Vanachter de auto komt een jongen naar me toe lopen. Ik ken hem, maar ik kan me zijn naam niet herinneren. "Je moet naar het bos komen, daar vind je antwoorden."
Alles begint te vervagen en te schokken.

Ik schrik wakker en schiet overeind. Ik ga met mijn hand naar mijn de wond aan de zijkant van mijn hoofd, hij klopt pijnlijk. Duizelig sta ik op uit bed om een pijnstiller te halen.
Meteen verschijnen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik probeer me nog vast te grijpen aan het bed maar ik mis en ik val voorover. Ik stoot mijn hoofd aan iets hards en ik hoor wat op de grond vallen. Ik onderdruk een gil en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Dan voel ik dat iemand mijn schouders vastpakt, de zwarte vlekken zijn nog niet weg dus ik zie niets. Ik begin alleen maar erger te hyperventileren en schud wanhopig met mijn schouders om ze los te krijgen.
"He, Clary. Clary doe is rustig!" 
Ik knipper met mijn ogen en langzaam beginnen de vlekken te verdwijnen en ik zie Jace me bezorgt aankijken.
Opgelucht trek hem in een knuffel en begin wat rustiger te ademen.
"Jezus Clary je liet me schrikken, wat is er gebeurt?" Ik slik en haal nog een paar keer diep adem.
"N-niets, gewoon een nachtmerrie. Jace fronst even maar knikt dan. "Wil je dat ik bij je blijf?"
Ik glimlach, wat is het toch ook een schat.
"Nee hoor, het gaat weer." Zeg ik terwijl ik mijn hoofd schud.
Jace kust me nog op mijn wang en loopt dan weer richting zijn eigen kamer.
"Wacht, Jace. Nog een ding." Hij draait zich om en kijkt me vragend aan. Ik bijt op mijn lip, mezelf afvragend hoe ik dit moet zeggen.
"Ehm, ken jij, eh. Heb jij ooit gehoord van ene Finn?" 

Ho shit. Die bitch van een Jace.

En ja voor de mensen die the mortal instruments hebben gelezen, of shadowhunters  hebben gezien op Netflix. ik kom nu pas achter dat ik toevallig twee karakters Jace en Clary heb genoemd. 😂

Dus, ik ben op dit moment in Zuid-Afrika en ik heb sinds twee weken eindelijk weer WiFi😓.
Ja mensen ik leef nog, het is wel degelijk mogelijk....
maar hier dus een nieuw hoofdstukje🎉

Xxx