Ontvoerd (on hold)

Deel 8

Ik kom niet meer boven, ik ga dood. Die gedachten heb ik al minstens honderd keer gehad. Ik voel dat ik weer bijna flouw val, ik weet dat Dave me op precies het goede moment weer boven haalt, maar mijn lichaam kan dat niet geloven. Het constante gevecht om zuurstof, het constante gevoel dat je verdrinkt, de vraag of hij me deze keer wel op tijd omhoog haalt, het is het zwaarste dat ik ooit heb meegemaakt. Mijn lichaam kam het niet meer aan. Ik blaas mijn laatste beetje adem uit en op dat moment wordt mijn hoofd weer ruw omhoog getrokken. Ik haal een snelle teug adem, in de verwachting dat hij me weer onderdompelt. Maar hij doet het niet. God zij dank!

"Heb je je lesje al geleerd schoonheid?" Ik knik beverig. "Kijk ik wou je mooie gezichtje niet verpesten," gaat hij verder. "En ik geloof dat dit meer invloed heeft op jou."

Ik zou normaal een of andere sarcastische opmerking maken maar ik ben in totale shock. Hij laat mijn haren los en ik val als een zak aardappelen op de grond. Ik hoest een paar keer wat water op en leun dan hijgend tegen de muur. Ik hoor Dave op de achtergrond nog wat zeggen, maar alles is één grote waas. Ik voel dat ik opgetild word en op het bed gezet. Ik hoor niets, ik voel niets, ik ruik niets. Alles gaat langs me heen. Ik schrik op uit mijn shock door een hand die mijn jurkje wilt optillen, (ja ik heb nog steeds dat zelfde jurkje aan...)Ik sla de hand meteen weg.
P
"Schoonheid, kommop. Je hebt het koud en je bent nat en ik wil niet dat je ziek wordt, oke?"

Ik blijf stijf voor me uit staren zonder ook maar een millimeter te bewegen. Dave zucht en duwt me voorzichtig zo dat ik op het bed lig en legt de dekens over me heen. Ik weet niet hoe lang ik daar gelegen heb, maar ik ben op een zeker moment langzaam in slaap gevallen. Ik wordt wakker door dat iemand me zachtjes heen en weer duwt. Ik blijf stil liggen waar ik lig. Dave zucht en ik hoor hem weglopen. Even later hoor ik weer voetstappen richting het bed lopen, en dan in eens een plens ijskoud water in mijn gezicht. Ik schrik op en spring snel uit het bed. Ik kijk Dave verschrikt aan en alle herinneringen van gister komen weer terug. Ik zak op de grond en huil stille tranen. Na een tijdje voel ik dat Dave me voorzichtig omhoog trekt aan mijn arm en me mee neemt naar de woonkamer. Daar zitten een paar gasten te gamen. Ik realiseer me nu pas dat mijn jurkje wit was, dus nu het nat is schijnt het inzettend door. Ik sla snel mijn armen om me heen, maar ik ben te laat.

"Ach prinses, je hoeft je niet te schamen bij ons hoor. Oh en je armen verpesten het práchtige uitzicht." Zegt een jongen met pikzwart haar en donkerblauwe ogen. Ik voel dat ik rood wordt en ik trek mijn armen nog wat strakker om mijn koude lichaam. "Wat heb je met haar gedaan man? Ze lijkt helemaal in shock." Dat kwam van de blonde jongen van vorige keer. "Badkuip." Antwoord Dave. Ik hoor wat gegrinnik en ik laat mijn hoofd naar beneden zakken, zodat mijn haar een soort schild vormt. "Kunnen we alsjeblieft terug?" Vraag ik zachtjes aan Dave. Hij grinnikt even.

"Nee, dat kan niet. Want, ik realiseerde me net dat ik jullie nog helemaal niet aan elkaar heb voor gesteld." Hij gaat op een stoel zitten en trekt mij voorzichtig mee op zijn schoot. "Goed om te beginnen, mannen dit is Elizabeth. Zeg even hoi Elizabeth." Ik schud mijn hoofd. Dave kijkt me waarschuwend aan dus ik fluister zachtjes "hoi." De blonde jongen lacht even en stelt zichzelf daarna zelf voor. Als ik het goed onthouden heb zit het zo:

Blonde jongen: Finn
Bruinharige jongen van eerst: Micheal
Zwartharige jongen van net: Zeke
En dan heb je nog: Emiel,(bruin krullend haar en groene ogen) Nick,(donkerblond haar en blauwe ogen) en Collin(blond haar met groene ogen). Ze zijn allemaal rond de 20 schat ik zo. En het ergste was nog dat ze stuk voor stuk knap waren.

Het lijkt hier verdomme wel een theekransje! Iedereen stelt zich gezellig voor, we kletsen wat, nemen wat drinken.. Ik zou allerlei sarcastische opmerkingen kunnen maken, ik zou kunnen proberen weg te komen, aangezien er gewoon een deur is, ik zou Dave keihard op zijn bek willen slaan.. Maar ik doe het niet. Mijn geest doet het, maar mijn lichaam luistert niet.

"De vorige keer was ze nog wel zo pittig, En nu zegt ze niets meer." Zegt Micheal.
Ik mag hem nu al niet.
Iedereen lacht om Micheal's opmerking.  Weet je wel bij van die slechte tv series? Dan wordt de sukkel uitgelachen en dan lijkt het net alsof iedereen naar hem wijst en hem uitlacht, nou dat gevoel heb ik dus. Het voelt alsof ik in een hoekje gedrukt wordt. En weet je, ik heb ook eer. Dus iets maakt me wakker uit mijn trans.
Ik stomp Dave plotseling in zijn maag waardoor hij zijn greep verslapt. Ik sta op en ren naar de deur, ik trek hem open en hij is gewoon open! Ik ren naar buiten en ik zie een bos, ik begin meteen te rennen. Ik kijk niet achterom en ik stop pas als ik niet meer kan. Jammer genoeg komt dat moment al heel snel. Door de marteling met het water, in combinatie met het weinig eten heb ik gewoon geen kracht meer. Net als ik denk dat ik niet langer meer door kan voel ik dat ik ergens achter blijf hangen, ik vlieg voor een klein moment door de lucht en ik val hard op de grond. Ik voel een pijnscheut door mijn rechterknie gaan. Ik weet dat als ik hier blijf liggen, ze me meteen vinden. Ik probeer op te staan, maar als ik een beetje druk op mijn knie zet zak ik al in elkaar. Fuck fuck fuck! Ik kijk goed om me heen en dan zie ik een grote holle boom. Ik hinkel er naar toe en ga er in zitten. Ik zoek een gemakkelijke houding op en ik besluit maar wat te slapen.

Droom-

Ik word wakker in het zachtste bed dat er bestaat. ik bedoel, echt hoor. Niet normaal zacht. Ik lig in een witte kamer, en met wit bedoel ik hélemaal wit. Wit bed, witte kast, witte muren, witte vloer, witte deur, witte man in engel outfit... Wacht eens even... Wat?!
"Dag Elizabeth, ik ben Jeremiah. Kleed je snel aan, we gaan zo weg." Zegt de vreemde man. Ik kijk hem verbaast aan maar voor dat ik iets terug kan zeggen flitst hij weg. Op de plek waar Jeremiah net stond, hangt nu op vreemde magische wijze en setje -witte- kleren in de lucht. Ik loop er naar toe maar als ik het aan raak verdwijnt het setje op eens. Ik voel een rare tinteling en ik kijk even in de spiegel. Ik heb het setje kleren van daarnet op een of andere manier aan. Het setje bestaat uit een lange witte jurk, met een strak bovenlijfje met kanten mouwtjes en aan de onder kant wordt het steeds losser.(zie media)"dus.. Ehm Jeremiah? Ben je da-" "BOE!"  Ik schrik me rot en draai me met een ruk om. Een jongen staat van een afstandje naar me te lachen. Zijn lach veranderd op eens in een boze blik en hij komt naar me toe rennen. "Elizabeth! Hey Elizabeth! Elizabeth kom hier!

Ik schrik wakker uit mijn droom. "Elizabeth! Kommop Elizabeth! Ik herken Dave's stem meteen.
Kut.
Ik sta zo stil mogelijk op en ik wil meteen weg rennen, maar zodra ik een stap zet voel ik een enorme pijnscheut door mijn knie heen gaan.
Oke, die is dus niet op een of andere magische manier genezen vannacht. Ik zak op de grond, maar ik ga precies op een takje zitten. In de stilte van het bos hoor je de 'krak' heel hard.
Perfect.    Proef de fucking sarcasme.

Hey lezers!! 👋🏻👋🏻👋🏻👋🏻
Er was een internet storing vandaag😭 vandaar dat ik zo laat update.😊

Ik heb verder niet zo veel te zeggen behalve:

Vote
Comment
Ik wil nog steeds taart...

Doeg!