The Playful Assassin

Level 18

***

Ashley

I tried so hard to get up, but it's too blurry for me. Hindi ko alam kung dahil lang ba sa bagong gising ako, or there is something more. I started to panic ng tuluyan ng umikot ang paningin ko. Pakiramdam ko'y may kung ano sa loob ko that I need to throw up. But I'm eight months pregnant, tapos na ako sa ganun dahil sa first trimester lang yun. But what I am feeling right now, sht.

Inipon ko ang lahat ng lakas ko para makatayo at hinagilap ang pinakamakapal kong coat. It's December, napakalamig sa labas. And I know, I can't make it to the hospital. I need some help, hindi maganda ang pakiramdam ko.

Even if it's freezing, nagtungo ako sa labas and asked for help. But no one seems to hear me. I'm screaming, yet for them it seems like my voice is more of a whisper. I feel dizzy, at sobrang sakit ng tyan ko.

"Oh God, please help.." Naiiyak na ako. Ni hindi ko na magawa pang makalakad ng tuwid. And then naramdaman ko na naman ang urge na sumuka. It feels like hell. Pinigilan ko but it's too late. Sa gitna ng maraming tao, sa malamig na kalye sa Canada, I throw up. And it brought fear inside me. It was green, and I heard some people passing by, I was poisoned.

"Help..." Naging mabigat ang talukap ng mga mata ko. And I wondered. If this was how Ashlene felt when she was in between life and death. But please, 'wag si Ashton. No please Ashlene, 'wag ang baby ko, ako na lang.

"You need to take your medicine Ms." Iniabot nya sa akin ang isang tableta at isang basong tubig but I ignored her. Pinalis ko ang kamay nya ng hindi man lang inaalis ang tingin ko sa makapal na salamin na nasa pagitan namin ni Ashton.

"You need rest-- Para iyong trigger ng kung ano sa akin. No. Hindi sya ang magsasabi ng kung anong dapat kong gawin.

"Tell me, how can I rest when my baby's in there fighting for his life?! Can that tablet put me in peace, can that tablet save my son's life?!" I screamed as tears accompanied me. I know I can't sleep a blink dahil nandito ang anak ko, nag aagaw buhay. He's fighting for his life, ang liit liit nya but he's fighting, he's dwelling with an illness at narito ako, walang magawa.

"Listen. All I can do is to stay awake, to watch while my son battles against that." I pointed out his chest. May butas ang puso ni Ashton, at hinang hina na sya. The doctor said na hindi nya kakayanin kapag walang suporta ng makina. Tinaningan nya ng walong oras ang buhay ng anak ko. Hindi ko yun matanggap pero wala akong magawa. He's premature at may butas pa ang puso, tell me, how am I suppose to handle these kind of shts?

"So please just let me. I don't need any medicines. Just let me be with my son, please..." I am begging. Hindi ko alam kung bakit sa blonde na nurse na ito ako nagmamakaawa, but all I'm asking for is peace, gusto kong makasama ang anak ko. Our time's limited. I got two and a half hours left. Just two and a half hours. I want to spend it looking at him, kahit masakit sa akin na makita sya sa ganitong kalagayan. Kahit masakit na pagkatapos nito, kukunin na sya sa akin. No I am not surrendering, but for Ashton, this is too much. For F's sake he's just a baby, yet he has a hole in his heart. And I wonder if this is how karma works. Pero bakit ang anak ko? He's so tiny. Ang liit liit nya.

Bakit ganito ang nangyari? Ang dami dami ko nang plano para sa aming dalawa, na nabuwal din lang sa harapan ko. Hindi ko napigilan ang pagkuyom ng kamay ko. Kasalanan ko ang lahat, kaya naghihirap ngayon ang anak ko. Taimtim akong nanalangin at tumangis, na sana iligtas nya ang anak ko, kahit alam ko kung gaano yun kaimposible.

"Leave us alone. Let me handle this." Napamulat na lang ako ng maramdaman ko ang mahinang pagtapik sa balikat ko. Ibinaling ko ang tingin ko sa nurse at unti unti nyang itinango ang ulo nya sa lalaking nasa likuran ko. I looked back and there, I saw him.