'' Baekhyun. . မျပန္ေသးဘူးလား. . ''
.
.
.အခန္းထဲကေက်ာင္းသားကုန္လုနီးပါးအခ်ိန္ထိ
ပစၥည္းေတြမသိမ္းေသးပဲ
စာအုပ္တအုပ္ကိုဖြင့္ကာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ေနေတာ့
ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲကာျပန္ဖို႕ျပင္ေနသည့္ luhan က
တအံ့တၾသလွည့္ၾကည့္ကာေမးသည္
.
.
.'' အင္း မျပန္ေသးဘူး ေနလိုက္ဦးမယ္ ခဏေလာက္ . . ''
.
.
.သူ႕အေျဖေၾကာင့္ luhan ထိုင္ရမလို
ထရမလိုျဖစ္သြားသည္
ေန႕တိုင္းအတူျပန္ေနၾကမို႕
တေယာက္ထဲျပန္ရမွာအားနာသလို ေျခလွမ္းတံု႕သြားေသာ
luhan ကိုသူကပဲအလိုက္တသိ. .
.
.
.'' မင္းသြားႏွင့္ေလ. . မေစာင့္နဲ႕ေတာ့. . ''
.
.
.'' အင္း ငါကိုကို႕ အမွီလိုက္ျပန္ရမွာမို႕ သြားႏွင့္မယ္ေနာ္''
.
.
.သူျပံဳးျပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမယ့္
luhan ကစိတ္မခ်လက္မခ်
ေနာက္ျပန္လွည့္တၾကည့္ၾကည့္
.
.
.'' Baekhyun အၾကာႀကီးမေနနဲ႕ေနာ္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ျပန္''
.
.
.အေပါက္ဝေရာက္မွ ျပန္လွည့္ေအာ္ေနေသးသည္
.
.
.'' အင္းပါ. . ''
.
.
.
.
.
.
.လူသူကင္းမဲ့သြားေသာစာသင္ခန္းထဲမွာ
သူနဲ႕စာအုပ္ေတြသာ တိတ္ဆိတ္လ်က္က်န္ေနခဲ့သည္
.
.
.
သူအိမ္မျပန္ခ်င္ အိမ္မွာရွိေနမယ့္အေဖ့ကိုလည္းမေတြ႕ခ်င္စားပြဲေပၚမွာျဖန္႕လ်က္ခ်ထားေသာ စာအုပ္ကို
အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့စြာထိုင္ၾကည့္ေနရင္း
တညလံုးမအိပ္ရေသးလို႕ ဖန္စပ္နာက်င္ေနေသာ
မ်က္လံုးေတြထဲမွာ စာအုပ္ထဲကစာေတြအစား
နာက်ည္းမႈေတြနဲ႕ ထြက္ေပါက္ရွာခ်င္ေနတဲ့
အေဖ့မ်က္ဝန္းေတြကိုသာျမင္ေယာင္ေနခဲ့သည္
.
.