Sehun ထိုင္ရာက ထျပီးမွျပန္ထိုင္
ထိုင္ျပီးတခါျပန္ထကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာမို႕
အိမ္ထဲမွာပဲလွည့္ျပီးလမ္းေလ်ာက္ေနမိသည္
နာရီကိုတခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ခုႏွစ္နာရီေတာင္ထိုး
ေတာ့မည္
..
.
ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက
luhan ခုခ်ိန္ထိအိမ္ျပန္မေရာက္ေသးတာ
.
.
.က်ြတ္ . . တကယ္ပါပဲ ဒီေကာင္ေလး ဘာလုပ္ေနလို႕
ခုထိျပန္မလာမွန္းမသိ. . .
ေနာက္က်မယ္ဆိုရင္လည္း ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္ေရာ
ေပါ့ ေနာက္ကလူေတြစိတ္ပူမယ္ဆိုတာ သူမသိဘူးလား
.
.
.
ဆံပင္ေတြၾကားထဲလက္ထိုးကာ ဖြရင္း Sehunမ်က္ေမွာင္ကတျဖည္းျဖည္းကုပ္လာသည္
ေတာ္ျပီကြာ ျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာလိမ့္မယ္
ကေလးေပါက္စလည္းမဟုတ္တာကို အဲ့ေလာက္
လိုက္ပူေပးေနဖို႕လိုလို႕လား . . .
.
.
.အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္ကာ အိပ္ယာေပၚကို လွဲခ်ရင္း
မ်က္လံုးေတြကိုတင္းတင္းမွိတ္ထားသည့္တိုင္
သူ႕စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ကာ အလိုမက်ျဖစ္ေနမိဆဲ . .
.
.
.
စိတ္ကိုတင္းထားလဲ ၾကာၾကာမေနႏိုင္
ေနာက္တႀကိမ္ နာရီကိုၾကည့္မိခ်ိန္မွာေတာ့
Sehun ေနလို႕မရေတာ့ပါ. . . ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ျပီး
အိမ္ျပန္မလာေသးသည့္ အေလနေတာေလးဆီ
ဖုန္းလွမ္းေခၚမိရျပီ. . . .
.
.
.
ဖုန္းကိုင္တာနဲ႕ ဆူပစ္လိုက္မယ္လို႕ေတးထားေပမယ့္