Sehun အိပ္ခန္းတံခါးကိုမွီကာ လက္ပိုက္လို႕ရပ္ေနရင္း
တဖက္လွည့္ျပီး ကုန္းကုန္းကုန္းကုန္းနဲ႕
ပစၥည္းေတြသိမ္းေနေသာ luhan ေက်ာျပင္ကို
စိတ္မသက္မသာစြာေငးေနမိသည္. .
.
.
.အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆိုကထဲက
အသံေတာင္ မထြက္ေတာ့ပဲ.
အျငိမ္ႀကီးျငိမ္ေနရာကေန
အိမ္ကလာေခၚတဲ့ကားလဲေရာက္ေရာ
သူ႕ဟာသူပဲ အခန္းထဲဝင္ျပီး. .
ပစၥည္းေတြသိမ္းအထုပ္ေတြျပင္ေနေတာ့တာ
.
.
.
.မျပန္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး
ဂ်ီက်ေသာင္းက်န္းေနလိမ့္ဦးမယ္ ထင္ထားေပမယ့္. .
.
.
.ဘာတခြန္းမွဂ်ီက်ဂ်စ္တိုက္ဖို႕ေဝး
ခုလိုႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနျပန္ေတာ့လည္း. .
တခုခုမွားေနသလို
ဘာပဲလိုေနသလိုိလုိ. .
သူ႕မွာမေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ရျပန္သည္. .
.
.
.
.'' ငါ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ. . . ''
.
.အနည္းငယ္ေရွ႕ကိုတိုးသြားရင္း
ေမးမိေပမယ့္လည္း
luhan ေခါင္းခါျပရံုသာတုန္႕ျပန္သည္ . .
.
.ဘာမွမဟုတ္ပဲ ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနျပန္ေတာ့လဲ
ပိုလို႕သာအေနခက္သည္မို႕
သူအခန္းထဲကျပန္ထြက္လာခဲ့သည္ . .
.
.
.ဒီေကာင္ေလးဘာျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိ
စိတ္ပဲဆိုးေနတာလား
အိမ္ျပန္ခိုင္းလို႕ဆိုျပီး. .
အဲ့လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း. . Sehun ကအတင္းႏွင္ထုတ္
တာမွမဟုတ္တာ. .သူ႕အိမ္ကျပန္ေခၚတာေလ.
ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္တဲ့လူကိုမျပန္ပါနဲ႕လို႕
သူကဘယ္လိုတားရမလဲ
