My Vampire Love | kth

~Oyun~

Eun Mi'nin ağzından

Sabah uyandığımda karşımda Taehyung'u  görmeyi beklemiyordum. Hızla ayaklandım ve "Burada ne işin var?! Sana yatağımda yatamazsın dememiş miydim?!" dedim.

"Sakin ol, bağırma! Sadece akşam uyuyamadım ve burada sızmışım."

"Neden odama girdin?"

"Of... her şeyi sorgulama. Ben açım ve kahvaltı yapmam lazım."

"İyi de sen karnını kan ile doyuruyorsun ve ne yazık ki bizim evde kan kalmadı."

"Başka bir yöntemim daha var."

Dudağıma ufak bir öpücük kondurup geri çekildiğinde "Sen bunu alışkanlık haline getirdin sanırım." diye çıkıştım.

"Hayır. Sadece neden bilmiyorum ama dudakların susuzluğumu gideriyor gibi hissediyorum. Bir insanın hayatı mı daha değerli yoksa dudakların mı?"

"Tabi ki bir insanın hayatı... Fakat bunu bir vampirin söylüyor olması mantıklı mı?"

"Doğru, mantıksız. Benim için dudakların daha değerli. Her gün ufak bir doz alarak hayatımı sürdürebilirim sanırım."

"Fakat senin asıl amacın bana acı çektirerek Jiyong'a zarar vermek, değil mi?"

Taehyung'un suratı düştü ve kısa bir sesizlik oluştu. Kendi amacını kendisi bile unutmuş olmalıydı...

Ölüm sessizliği gibiydi. Sokaktan bir tane bile araba geçmiyordu. Kuşlar, köpekler, kediler... hepsi susmuştu. Sanırım ne olduğunu biliyorumdum. Taehyung duymama engel oluyordu. Ağzı hareket ediyor ama sesi çıkmıyordu. Amacı neydi?

Taehyung'un ağzından

Şu an beni duymuyordu bu yüzden rahatlıkla cevap verebilirimdim.

"İlk başta amacım oydu. Fakat nedense içimde başaramayacağıma dair bir his var. Bana ne yaptın bilmiyorum ama bu histen kurtulacağım ve amacıma ulaşmak için çabalayacağım. Üzgünüm."

Eun Mi'nin ağzından

"Ne dedin biraz önce?"

"Duymamanı istediğim için duymana engel oldum zaten aptal."

Göz devirdim ve karşılık vermedim. Odadan çıkacakken gözüm saate takıldı ve saatin 9 olduğunu gördüm.

"Olamaz! Okula geç kaldık!" diye hızla kapıya yöneldiğimde Taehyung'un "Bugün cumartesi Eun Mi." demesiyle öylece kalakaldım.

"Doğru ya. Kafa bıraktın sanki!"

Mutfağa indim ve kahvaltılık bir şeyler hazırlamaya başladım. Bu sırada Taehyung salona geçmiş ve televizyonun karşısındaki koltuğa ayı gibi yayılmıştı.

Ah... kendimle gurur duyuyordum. Harika bir kahvaltı hazırladım ve Taehyung'u çağırdım. Varlığı iyice normalleşmişti, ne yazık ki.

Taehyung da masaya oturdu ve yemeye başladık. Ben kıtlıktan çıkmış gibi yemek yerken Taehyung arada bir iki lokma ağzına atıyor onun dışında beni izliyordu. Ağzımdaki lokmayı yuttum ve kafamı tabaktan kaldırarak ben de ona bakmaya başladım.

"Neden yemiyorsun? Çok mu kötü?"

"Hayır, güzel olmuş. Fakat senin dudakların kadar güzel değil."

"Dudaklarımdan bahsedip durma! Sapık mısın nesin ya?!"

"Gerçekleri söylemişim sapıklık mı oluyor yani? O halde üzgünüm."