Ella's revenge.

O17

KAYLEIGH'S POV

Als ik mijn ogen langzaam open is de kamer helemaal leeg. die zusters mogen me wel dan een prikje hebben gegeven zodat ik rustig wordt, maar ik heb alles meegekregen.

Nikki is opgepakt, mijn ouders hebben ruzie, Hannah en Toby die steeds fluisterde in mijn ziekenhuiskamer, de zusters die het hadden over dat jochie op de psychiatrische afdeling.

ik moet met dat jongetje praten. hij heeft iets gezien.

De nachtmerrie met Ella blijft steeds door mijn hoofd spoken. waarom had ik die droom? en waarom leek het zo echt? ik voelde steek in mijn borstkast, maar nu blijk ik dus een vergiftiging te hebben.

ik ga langzaam overeind zitten en begin te pulken aan het infuus aan mijn arm, dat ding is reten irritant en zo overbodig en met dat ding in mijn arm kom ik de kamer niet uit.

ik trek de naald heel langzaam uit mijn arm en leg hem op het nachtkastje.

ik sla de dekens van mijn onderlichaam en laat mijn benen bengelen over de rand van het bed, lopen lijkt zo lang geleden het lijkt net of ik eeuwen in dit ben heb gelegen, maar eigelijk is het maar 2 dagen geleden sinds alles gebeurd is.

ik sta langzaam op van het ziekenhuis bed en mijn voeten raken de koude vloer, een rilling gaat door mijn lichaam heen en ik krijg spontaan kippenvel. ik schuif mijn slippers met mijn voet onder het bed vandaan en trek ze aan, pak mijn badjas om de lelijke witte ziekenhuis jurk te bedekken. de badjas valt als een warme laag om mijn lichaam heen.

ik trek mijn kamer deur open en kijk van links naar rechts om te kijken of er geen zuster is, ik mag namelijk nog niet mijn bed uit dus ik moet oppassen dat niemand me ziet.

ik sluip snel de kamer uit en ren de gang uit naar het trappenhuis van de zusters.

die sukkel wijven die me verzorgen lullen echt over alles, ik kan zo alles vinden.

ik ren snel de 3 trappen af en duw de deur open die leid naar de psychische afdeling.

ik kijk links en rechts voor een zuster of iemand anders en loop de gang op.

waar vind ik hem..

ik bijt op mijn lip en loop richting de receptie. als ik bij de receptie aankom zie ik tot mijn verbazing niemand zitten.

waar is iedereen?

ik klim over het hekje heen en druk het computerscherm aan.

ik bijt op mijn lip en klik op het vakje in het hoekje, maar er komt niks.

ik frons even en druk op alle andere mapjes, maar ze zijn allemaal leeg.

huh?

ik duw mezelf van de stoel en open de kasten die achter de stoel staan. alle laden gaan open en verschillende mappen komen te voorschijn.

ik ga met mijn vinger langs de mappen met namen erop.

bij de derde la wil ik net de kast dicht doen als er een bekende naam staat.

wacht eens even... Is dat..

" Kan ik je helpen?" ik draai me geschrokken om, er staat een meisje met lange bruine haren en fel blauwe ogen en een hele grote tas staat op

de balie. haar gezicht staat emotieloos.

" Ik.. Uh.. Ik." mijn woorden komen er stamelend uit.

"Wat doe je hier?" ze bekijkt mijn outfit en daarna glijden haar felle blauwe ogen weer naar mijn gezicht. " jij bent ook een patiënt toch?"

ik slik even. " ik, uh. ik ben opzoek naar dat jochie de ene di-

" die geesten ziet? je bedoelt mijn broertje? waarom wil je hem zien?"

" ik... -

" ben je soms ook één van die wijven die heb elke dag uitscheldt omdat hij in deze inrichting zit?" snauwt ze en haar blauwe ogen worden langzaam spleetjes.

" Nee, nee nee! ik wou alleen met hem praten want hij heeft waarschijnlijk mijn zus gezien in het ziekenhuis." mompel ik. ik zucht even en mijn ogen zakken naar mijn voeten.

" je zus?"

" jaa, het is een lang verhaal.. en ik gewikkelt.. "

" prima."

" wat?" ik kijk langzaam op naar het meisje.

" je mag met mijn broertje praten." zucht ze. " ik herken je uit zijn tekeningen. je heet Kayleigh toch?"

ik knik verbaasd. " hij tekent me? maar hij kent me niet eens?"

" Ja, dat is ook een ingewikkeld verhaal." mompelt ze.

" kom mee." ik duw de la dicht en volg haar de gang door.

*

NIKKI'S POV

" drugs Nikita? serieus." beschamend kijk ik naar mijn voeten.

" wie ben jij?" mijn vader kijkt me beduusd aan alsof hij me niet kent.

ik ken mezelf ook niet meer.

" mam." smeek ik en kijk moeder's kant op, maar ze kijkt snel weg.

ze is teleurgesteld.

" het spijt me oké! ik wist niet dat er iets ging gebeuren en en het spijt me oké." breng ik schor uit.

de deur gaat open en de rechercheur komt te voorschijn.

" je wordt vrij gelaten Miss Bell, maar je moet in de stad blijven," de rechercheur bladdert door een mapje waar mijn naam dik gedrukt op staat.

" morgen moet je weer terug komen, we gaan een gesprek houden."

" waarom?" mompel ik.

" omdat, we het gaan hebben over de dood van je zusje."

ik voel me opeens niet goed..

" W-waarom? " mompel ik.

" haar zaak wordt heropend."

****

chapter ! ;D

mijn examenweek is voorbij!

ik heb al 4 voldoendes binnen dus ik ben blij !

morgen weer een hoofdstuk!

comment or vote maybe?

xxx

ps. ik heb nog rollen nodig voor het vervolg boek!!

pss. wat denken jullie dat er gaat gebeuren met Nikki? en wat gaat dat jochie aan Kay vertellen? aan wat is er tussen Hannah en Toby ...