Ella's revenge.

O29

JILL’S POV

“Gordo.” Kreunend van de pijn zoek ik met mijn hand naar Gordo. Ik voel een hevige druk op mijn benen die ik niet kan verklaren en er druipt iets van mijn hoofd naar mijn nek. Ik probeer langzaam mijn ogen te openen. Als ik me ogen open heb zie ik een grote wolk van de voorkant van de auto komen en het glas is gebroken.

De koplampen zijn tegen de boom aangedrukt waar we volop tegen aan zijn gereden.

“Lizzy? Brian?” ik probeer me op te draaien naar achter en voel een pijnscheut door mijn rug gaan en schreeuw het uit van de pijn. De tranen springen in mijn ogen als ik met mijn hand naar mijn been ga en een natte open wond voelt, het doet vreselijk veel pijn.

Lizzy en Brian zitten niet meer achter in en Gordo zit ook niet meer naast me in de auto. Ik wil net gaan schreeuwen voor hulp als ik een door merg-en-been schreeuw uit het bos hoor komen, ik krijg gelijk kippenvel en ik hoor weer geschreeuw, deze keer lijkt het op Brians’ stem.

“Lizzy!” galmt het door het bos en ik hoor voetstappen.

“Brian! Help! Ik zit in de auto.” Ik probeer m’n riem los te maken, maar hij zit muurvast. “Brian, help me. alsjeblieft ik zit vast.”

Ik hoor weer geschreeuw dat op dat van Brian lijkt alleen het lijkt steeds verder weg en hij schreeuwt alleen voor Lizzy.

“Brian! Alsjeblieft help me!” Het geschreeuw is steeds verder en verder weg totdat ik niks meer hoor.

Snikkend laat ik me tegen de stoel aanvallen. Het is nu doodstil in het bos en we zitten diep in het bos, Gordo reed zo hard toen we  van de weg afvlogen.

Ik hoor opeens voetstappen die naderend dichterbij komen. “Hallo?” roep ik en kijk door de achteruit spiegel naar achter waar een donker gestalte op de auto af komt lopen. Ik voel de kippenvel op mijn armen komen en voel me opeens bang, beide achterdeuren en de deur van Gordo staan open, de persoon kan gewoon de auto inkomen als die dat wil en het maakt me wel bang.

“Hallo?” murmel ik nog en keer en duw mijn ogen stijf dicht als de gestalte bijna bij de auto is, ik begin spontaan te bibberen als ik iemand hoor hijgen vlak achter me.

Ik voel een hand op mijn schouder en schreeuw het uit, ik sper mijn ogen open en kijk verbaasd naar de spiegel.

“Jessica?” breng ik verbaasd uit en kijk haar aan. “Wat doe je hier?”

“Jouw vermoorden natuurlijk.” Antwoord ze zo normaal mogelijk.

Voordat ik kan antwoorden , voel ik iets scherps in mijn nek. Bloed begint langs mijn nek te vloeien, het deed niet eens pijn. Ik begin te hijgen, omdat ik in ademnood kom, ik probeer met mijn hand de wond dicht te drukken. Maar het bloed blijft mijn longen inlopen.