Ella's revenge.

O25

KAYLEIGH’S POV

 

‘Wat?’  met trillende handen kijk ik de vrouw/engel/ duivel aan. “Ik kan niet weggaan?!” ik ben pas 15 jaar! Ik wordt binnenkort 16! Ik kan niet dood zijn!’ ik begin te hyperfentileren en mijn handen beginnen nog harder te trillen. Ik ben dood, gewoon dood! En ik heb het niet eens door gehad.

Ik draai me om om naar die vrouwachtig ding te kijken als ik merk dat we in de gang van het gekkenhuis staan, die nu half in de fik staat. De vlammen zijn hoog en het rare is dat ik de hitte niet kan voelen en dat het net lijkt of we wel in de half af fikkende brand gang staan, maar er eigelijk ook niet zijn.

Als ik naar beneden kijk, schreeuw ik het uit en sla mijn handen voor mijn mond. Daar op de grond tussen de papieren en omgevallen beton stukken, lig ik. Mijn hoofd heeft een bloedwond en mijn gezicht en kleding zit onder de zwarte vegen. Met grote angstige ogen kijk ik naar mijn lichaam.

“Je bent bijna dood meisje, als niemand je komt redden wordt je verbrand door het vuur en kan je met mij mee.” Zegt de dame poeslief en geeft me een enge glimlach. De tranen beginnen sneller over mijn wangen te lopen als ik mijn lichaam daar zie liggen op de grond, het enigste wat ik kan doen is huilen. Ik ga dood en niemand zal weten dat ik hier als een idioot heb staan kijken hoe mijn lichaam afbrandt. Voordat ik het weet probeer ik naar mezelf te grijpen, in de hoop dat ik mezelf kan helpen. Maar als ik mijn lichaam probeer te pakken, gaan mijn vingers er gewoon doorheen.

“Alsjeblieft,” smeek ik en kijk de vrouw met vleugels angstig aan. “Laat me niet doodgaan. Alsjeblieft.” Ik barst weer in tranen uit en probeer nog steeds mijn lichaam te pakken die nog steeds tussen de betonblokken ligt.  “Er is niks dat ik kan doen meisje, ik haal de zielen alleen op.” Ze legt haar koude hand op mijn schouder waardoor ik alleen harder moet huilen. Het vuur komt steeds dichterbij. Straks is er niks meer over van mijn lichaam. Alleen een hoopje zwart as.

“Heeft u Ella ook opgehaald?” Snik ik en kijk toe hoe het vuur steeds dichter en dichter bij komt.

Als de vrouw geen antwoord geeft draai ik naar haar om, ze kijkt met een strak gezicht naar mijn lichaam. “Heeft u Ella opgehaald.” Herhaal ik en kijk haar niet begrijpend aan. Het is toch niet zo moeilijk om daar antwoord op te geven?

“Nee.’’ Zegt ze opeens. “ Ik heb Ella niet opgehaald.” Verward kijk ik haar aan. “Je haalt toch alle zielen op?” ze knikt langzaam. “Maar zielen die niet mee willen en overgenomen worden kan ik niet mee nemen.” Antwoord ze droog.

“Wat was Ella dan voor ziel?” ze kijkt me strak aan, haar lippen staan in een lijntje en haar zwarte haar lijkt opeens zwarter. “Moet ik die vraag antwoorden kind, ik denk dat je het antwoord zelf ook wel weet, niet?”

“Nee, ik weet het niet.”

Ze zucht even en zet haar zonnebril dan af zodat haar witte ogen te voorschijn komen. “Ze was overgenomen, door de duisternis. Niks meer aan te doen.”

Ik  draai me weer om naar mijn lichaam om te kijken of het is afgebrand en ik echt dood ben, maar merk dan op dat we niet meer in de brandende hal staan, maar weer in die enge zwarte kamer. “Wat doen we hier?” ik draai rond en merk dan dat de vrouw ook weg is.

“Hallo?!” alles om me heen is pikzwart en nergens is een deur of een raam waar ik doorheen kan.