Ella's revenge.

O32

NIKKI'S POV 

 Ik strijk mijn jurk plat met mijn bibberende handen en loop langzaam de zaal binnen. Het is al aardig druk en het verbaasd me dat zelfs Sammy's ouders er zijn. Zodra ik de zaal binnen kom, zijn bijna al de ogen op mij gericht. Maar niet adoratie, medelijden. In al de ogen zie ik medelijden. Ik laat mijn ogen naar de grond zakken en baan een weg door de vele mensen die aanwezig zijn. Mijn moeder is ook hier ergens met mijn vader. Ze wilde hun reputatie hoog houden voor de stad en niet laten zien dat we achter de deuren een gebroken gezin zijn. Alles draait om imago in dit stadje en ze deden er hier alles aan om dat hoog te houden, Izzy's ouders waren er ook en hoe meer ik de zaal in liep, hoe meer ouders ik zag van mijn overleden vrienden. 

"Nikita." ik draai me om naar de stem en vind Lucky en Luke gearmd. Ze heeft  een witte kante jurk aan en haar lippen zijn fel rood gestift, haar haar is netjes omhoog vast gezet en Luke draagt een zwart pak. "Lucille, Luke." knik ik. "Jullie zien er mooi uit." "Jij ook," zegt Luke beleefd. Lucky bekijkt me van top tot teen en dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. "Wat?" vraag ik. "Niks." mompelt ze en haar glimlach verdwijnt. "Ik ga drinken halen." mompel ik en loop weg van het stel. 

Lucky deed raar, heel raar. Sinds ze langs was geweest twee weken geleden met de uitnodiging, toen ze jurken gingen passen. Lucky was iets van plan en dat ging vandaag gebeuren. 

Ik pak een glas water en loop dan naar een van de stoelen naast de dansvloer en neem plaats. Even verderop zie ik Toby gearmd staan met Hannah, lachend en kletsend met twee andere sukkels. Ik wist altijd al dat Hannah een sluwe vos was. Nu Kayleigh uit de picture is kan ze haar beste vriendin's vriendje afpakken en die sukkel laat het ook nog toe, het zal me niet verbazen dat die twee samen er voor hebben gezorgd dat Kayleigh zou verdwijnen. 

Mijn ogen glijden alle aanwezige, die praten, dansen of gewoon weg niks doen en zitten. Ons stadje had niet zoveel mensen, misschien 3000 mensen en de helft was aanwezig. Paola, Kayleigh's vriendin zat schuin tegen over me en hield me nauwlettend in de gaten. rond haar ogen was het helemaal zwart, alles was zwart, haar jurk, schoenen tasje, en ze had zelfs zwarte handschoentjes aan. Ze leek op de dood. Een rilling ging over mijn rug, Ze stond op terwijl ze me nog steeds aankeek en liep door de dansende mensen door en toen was ze weg. 

Ik voel een trilling door mijn linkerhand gaan, waar mijn tasje om gebonden zit en grijp naar het tasje. Ik haal mijn telefoon eruit, 

Kom naar het oude weeshuis in het bos, achter het gemeentehuis. 

Met gefronste wenkbrauwen antwoord ik terug, ik ken het nummer niet eens. 

Wie ben jij? 

Geen minuten later, krijg ik een smsje terug. 

Daar kom je vanzelf wel achter. Neem Lucky en Luke mee. 

Een rilling ging over mijn rug en mijn ogen gingen weer over de vele aanwezigen in de hal van het gemeentehuis. Het gebouw was al oud. Het stamde af van de 18e eeuw en was al die tijd als een gemeentehuis gebruikt, gerucht ging zelfs dat het aan het begin een tijdje een bordeel was geweest, maar dat was alleen meer een gerucht. 

Ik keek rond voor Lucky en Luke en vond ze ergens achter in de hoek bij het eten, ze stonden dicht bij elkaar alsof ze elkaar toe aan het fluisteren waren en plannen smeedde met elkaar, ze gingen tenslotte de stad uit vanavond. 

als het ze ging lukken teminste.. 

"Nikki." Voordat ik het wist stond ik voor de twee. Luke keek me vragend aan. "Kan ik je helpen?" "Ja."antwoord ik. "Jullie moeten met me mee." "Waarom?" Lucky kijkt me niet begrijpend aan. 

"De burgemeester heeft gevraagd of we samen met een paar andere de flessen champagne kunnen halen, de andere zijn al op weg, ik was jullie aan het zoeken." lieg ik.  Lucky geeft me aan argwane blik, maar Luke knikt gelukkig instemmend zonder verder vragen te stellen. 

+

Als ik de deur met trillende hand open duw en er een koude bries langs me heen naar buiten een weg baant, weet ik dat ik een fout heb gemaakt om hier naar toe te komen. Iedereen kon die sms hebben gestuurd. Jessica.. 

"En waar is iedereen? waar is die zogenaamde wijn." snauwt Lucky van achter mij. "Ze zijn boven," sneer ik terug en geef haar een kwade blik. "Elke idioot weet dat je spullen op een veilige plek moet bewaren en niet in oog bereik." Lucky's blik verzwakt en Luke begint zachtjes te lachen. Ik kan het niet helpen een grijns op mijn gezicht te laten te toveren, maar die verdwijnt gelijk als ik gebonk van boven hoor komen. 

"Wat was dat?" fluistert Luke en komt naast me staan. Ik haal mijn schouders op, mijn ogen nog steeds gericht op de grote lange trap die torenhoog uitkomt. Dit was een oud weeshuis vroeger, maar het staat inmiddels al vijftig jaar leeg en niemand heeft de moeite gedaan dit gebouw te verbouwen, er iets mee te doen of af te breken. Dat zegt natuurlijk ook veel over ons stadje. Niemand kan het iets schelen dat het hier staat of weet uberhaupt dat het er staat. 

"en?loop naar boven dan." Ik steek mijn middelvinger naar Lucky op en loop langzaam de trap op, met hun twee achter me aan. een bang gevoel gaat door me lichaam, dat daar boven iets is dat ik ga verwachten, maar ik weet niet wat. 

Als we bij de eerste kamer binnenkomen is het leeg, dus ik loop weer verder. Ik hoor Lucky achter me zuchten en even heb ik de neiging om te zeggen dat ze wel mag opdonderen naar beneden. 

Ik loop langzaam door en we komen nu uit in een open ruimte, ook leeg. Ik draai me om naar de andere twee die nu de open ruimte binnen komen lopen. "We moeten naar de tweede verdieping." 

"Omg." Lucky slaat haar hand voor haar mond en haar ogen worden groot. "Wat?" vraag ik en voel opeens al de haartjes in mijn nek overeind staan. Luke wijst met zijn vinger schijn achter me. Ik draai me langzaam om naar de muur. 

LUKE,LUCKY EN NIKKI JULLIE GAAN DOOD, NET ZO DOOD ALS DELENA. XJX

Er klinkt opeens gebonk achter ons en we draaien allemaal om. "Toby? Hannah? What the hell doen jullier hier?" ik duw Luke en Lucky aan de kant en loop op de twee af. 

"We hebben een smsje gehad van t- Omg wie is J?" Hannah wijst geschrokken naar de tekst die achter ons op de muur is gekalkt. 

"Dat ben ik." we draaien allemaal naar rechts waar Jessic te voorschijn komt. ze heeft een zwarte jurk aan. "Surprise, surprise." 

"Heb jij Delena vermoord?" vraagt Toby langzaam. "natuurlijk." grijnst ze. "Wat doe je eigelijk hier?" vraagt ze dan en kijkt ze beide aan. "Jullie horen er niet bij, ga maar weg schatjes, dat de dag moeten jullie sterven is nog lang niet toedels." 

Toby kijkt mij vragend aan maar ik schudt mijn hoofd. "Ik wist wel dat jij het was." sist een andere stem in het donker. "woah nog een gast." zegt Jessica en haalt een wapen uit haar broek. "Wil je in het licht komen voordat ik je neerschiet. 

Er gebeurd niks en Jessica richt het wapen op mij. "Doei Nikki." 

BAM!

 Alles lijkt wel slowmotion te gaan, geschreeuw, Toby die begint te rennen en dan de gene die uit het donker komt, Kayleigh. 

"Kayleigh?" Voordat ik op een antwoord ik kan wachten, raak ik de grond.