Ella's revenge.

O31

NIKKI'S POV

"Er klopt iets niet." mompel ik. Ik duw de half open deur wijder open en doe een stap naar binnen. ijzige stilte. "Er klopt iets niet." herhaal ik en draai me om. Jarred trekt zijn wapen en loopt langs mij naar binnen. Het is ijzig stil en alle lampen in het huis staan uit. "Delena?" roep ik, maar ik krijg geen antwoord terug. Jarred doorzoekt elke kamer met zijn wapen en komt elkaar naar buiten hoofdschuddend terwijl ik wacht in de gang. Opeens klinkt er een gebonk aan het einde van de gang. "Wacht," murmel ik. "Er nog een kamer aan het einde van de gang, daar kwam net een gebonk vandaan."

Jarred loopt langzaam naar de deur, ik krijg opeens kippenvel. Ik weet dat er iets achter die deur is. Ik kan het voelen. En het is niet iets goeds. "Nikki blijf hier." fluistert Jarred en legt zijn hand op de deur klink. Mijn hart begint sneller te kloppen, ik kan het niet helpen en duw Jarred aan de kant en trek de deur zelf open, ik hou mijn adem in en laat de deur langzaam open schuiven. Ik probeer mezelf voor te bereiden voor wat er zou komen. En zo als had verwacht lag Delena er. ik schreeuw het uit, Jarred zoeft langs mij de kamer in en probeert Delena van de muur te tillen. Ze is opgehangen en zit helemaal onder het bloed. 

Op de muur naast haar staat in grote letters; YOUR NEXT.

Ik laat me op de grond neervallen en barst in tranen uit. hoe had het zo ver kunnen komen? 

"Nikki!" Ik schrik op en kijk naar Jarred die Delena's levenloze lichaam in zijn armen heeft. "Bel het alarmnummer." Ik knik bibberend en grijp met trillende vingers naar het mijn telefoon. 

Als het me eindelijk is gelukt het alarm nummer te bellen, ga ik zitten in een hoekje van de kamer, terwijl Jarred met Delena's lichaam naar buiten loopt, binnen 15 minuten arriveren de ambulance en politie en wordt ik de kamer uitgedragen. als ik me opdraai, merk ik iets raars op. Alle lampen in het huis waren uit, maar als ik naar boven kijk zie ik iemand langs het belichte raam lopen waar we Delena hebben gevonden. "J-Jarred." ik reik mijn hand uit naar de politie agent en wijs naar het raam. Maar het licht is nu uit. Ik frons weer en kijk weer naar Jarred die me bezorgd aankijkt. "Ik breng je naar huis Nikki, je hebt genoeg gezien voor een dag." 

LUCKY'S POV

Zodra mijn moeder me een hele preek heeft gegeven over veilig zijn en dat ik de pepperspray in alle gevallen bij me moet hebben, ik hem in mijn tas heb gepropt en haar nog gerust stel dat ik niet de stad uit ga, kan ik eindelijk mijn huis verlaten. Het was nogal een schocker om te horen dat de bijna al mijn vrienden gewoon dood waren. Het waren alleen nog Nikki, Luke en ik. 

Ik stap mijn auto in en rij naar Luke's huis, als ik voor de poort stop stap ik uit en loop naar binnen. Net als ik wil aan bellen, wordt de deur open gedaan. "Hi Luke." Zonder te antwoorden neemt Luke me in zijn armen. "Ik dacht dat er ook iets met jou gebeurd was." murmelt hij in mijn schouder. Ik rol mijn ogen en duw hem van me af. "Er gaat niks met mij gebeuren." zucht ik. "En ook niet met jou." 

"Hoe weet je dat zo zeker?" vraagt Luke en nodigt me binnen uit. "Omdat Lizzy een voicemail heeft achtergelaten op mijn mobiel." 

"En wat heeft ze dan gezegd in die voicemail?" Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en druk op het voicemail icoontje. 

"Hallo? Lucky? met mij.. Lizzy." Luister Lucille komt niet terug naar de stad oke! we worden allemaal gemaakt en vermoord. We worden gestraft voor wat we Ella hebben aangedaan. hoor je me Lucille! kom niet terug naar de stad."

"Waarom hijgt ze zo en waarom noemt ze je steeds Lucille?" vraagt Luke en geeft me de telefoon terug. "Omdat ze in het bos waren toen ze dit insprak, ze zijn verdwenen in het bos toch. en mijn echte naam is Lucille denk je nou echt dat mijn ouders me Lucky hebben genoemd." Ik rol geirriteerd mijn ogen. "Er is trouwens meer,; Lizzy heeft me daarna nog een voicemail gestuurd, maar die heb ik perongeluk verwijderd omdat ik schrok." 

"Wat heb je gehoord?" 

"Hoe Lizzy vermoord werdt."

- 2 weken later -

NIKKI'S POV 

Inmiddels is het al twee weken geleden sinds we Delena's dode lichaam hebben gevonden en ook twee weken geleden sinds er een klopjacht op Jessica is gezet. Er is nog geen spoor van Kayleigh en ook niet van Jessica, mijn moeder eet niet en drinkt niet, zit de hele tijd om haar kamer en mijn vader komt nu helemaal niet meer thuis, Het is een ramp. En de politie is bezig met de verschillende zaken in de stad, ik weet zeker dat ze allemaal met elkaar te maken hebben. De hele stad staat ondersteboven, dat is iets dat zeker is. 

Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door de bel die beneden gaat. Ik weet dat mijn moeder toch niet gaat opstaan om de deur open te doen. Langzaam gooi ik de dekens van mijn lichaam en loop langzaam naar beneden. Ik gooi de deur open en Lucky en Luke lopen de gang in. "Alsjeblieft," Lucky geeft me een envelop. "Wat is het?" vraag ik en loop naar de woonkamer met de twee achter me aan. "Waarschijnlijk een uitnodiging voor het Lancaster Ball." 

"Ik ga niet." murmel ik en gooi de envelop op de tafel. "Waarom niet? het wordt vast gezellig de hele stad gaat." 

"Ik weet niet of je het weet Lucky, maar deze stad heeft in de afgelopen tijd wel wat mensen verloren." snauw ik geirriteerd. "En Kayleigh is nog steeds vermist." 

"Ik dacht dat ze dood was?" murmelt ze onverschillig. Ik wil net opstaan om haar een stoot te geven in dat rot gezicht van d'r als Luke me tegenhoudt. "Chill dames! rustig aan." Lucky haalt grijnzend haar schouders op en ik neem weer plaats op de bank. 

"Kom op Nikki, het is waarschijnlijk de laatste keer dat we elkaar zien, Lucky en ik gaan de stad uit." 

"Waar gaan jullie heen?" ik kijk van Luke naar Lucky. "Nou Lizzy had voordat ze d-' "Nou het werd tijd voor iets anders." zegt Lucky snel  en geeft Luke een dodelijke blik. Luke's ogen worden groot en hij doet gelijk zijn mond dicht. Hij wou duidelijk iets anders zeggen. 

"Wat houden jullie verborgen?" vraag ik langzaam en kijk ze beide lang aan. "Niks," antwoord Lucky met een neutrale blik. "Helemaal niks."

"Maar je moet naar het Lancaster Ball komen, please?" smeekt ze. ik knijp mijn ogen tot spleetjes en geef ze beide nog een blik. er klopt iets niet.. 

"Prima, ik ga wel mee." zucht ik.