Ella's revenge.

O22

{A/N: sorry voor de late update, enjoy!}

NIKKI’S POV

Ik duw zonder na te denken de deuren van het ziekenhuis open en begin te rennen, alles lijkt wel in slow motion te gaan.

Izzy is dood..

Izzy is dood..

Izzy is dood..

Ik druk delift knop heel hard in en blijf maar drukken totdat de liftdeuren opengaan, ik loop naar binnen en druk op de derde etage.

Izzy is dood..

Izzy is dood..

Jill’s jammerende gehuil blijft maar door mijn hoofd spoken, zodra ik had opgehangen was ik naar de het ziekenhuis gereden. Ze was dood gevonden in de badkamer, meer dan honderd mes steken over haar hele lichaam en dan ook echt overal. Haar kamergenootje Lola had haar gevonden na 3 uur,  Lola is nog steeds in schock blijkbaar.

Als de liftdeuren opengaan ren ik de gang in, een paar zusters proberen me tegen te houden maar ik blijf gewoon door rennen, ik hoor niks ik zie niks, ik moet gewoon zeker weten of het Izzy is, mijn hart bonkt zo hard dat ik het kan voelen in mijn oren.

Izzy is dood..

Izzy is dood..

Izzy is dood..

Ik leg mijn handen op mijn oren en begin met schreeuwen, die stem moet uit mijn hoofd. Als ik mijn ogen open doe is de hele afdeling me aan het aanstaren en is het doodstil.

“Gaat alles wel goed kind?’ een mollige verpleegster komt op me afstappen, maar ik doe snel een paar passen naar achter. ‘ Het gaat prima.’ Murmer ik en ren de gang weer op naar de kamer die Jill me gesmst had.

Als ik voor de deur sta beginnen mijn handen te trillen.  Ik durf niet.

Net als ik wil omdraaien wordt de deur opengetrokken en verschijnt,  Jill huilend als ze mij ziet begint ze nog harder te huilen.

“Oh Nikki het was zo verschrikkelijk.” Jill slaat haar armen om haar heen, maar het enigste wat ik kan doen is kijken naar de deur die op een kier openstaat, ik zie een stuk van een bed, een wit laken met vlekken en voeten bungelen, haar voeten, ze zitten vol met krassen.

“I-Is dat haar?”  breng ik langzaam uit. Jill knikt langzaam en droogt haar tranen en snotneus af.

‘’Ze is net binnen gekomen.’’ Murmert Jill en probeert haar uitgesmeerde make-up weg te werken. ‘’ Lola dacht dat ze dood was maar ze leefde nog, ze is in de ambulance overleden. Ze bleef maar iets fluisteren.”

‘Wat dan?’ vraag ik en voel mijn nekharen overeind gaan.

“Diablo.”

-

-

-

-

-

-

KAYLEIGH’S POV

Ik sluip de bosjes in en probeer zo laag mogelijk te blijven zodat de camera’s me niet zien. Het is half 3 s’avonds en ik zit rond te sluipen bij een gekke huis. Ik had gelezen in zijn dossier dat ze hem gingen verplaatsen naar een gekke huis omdat zijn verstand zogenaamd achteruit ging.

Olivia had al zo iets gezegd toen ik dat gesprek met haar had op de gang, maar ik zat zo vol met die medicijnen gespoten dat ik de helft niet eens kan herrineren.

Ik loop langs het muurtje in de hoop dat een van de ramen open staan, ik moet weten wat Samuel weet.

“ je zoekt mij eh.’’ Ik kijk half schreeuwend naar het raam naast me en kieper achterover als ik Samuel’s hoofd door het raam zie steken. ‘’Ik hoorde je gedachtes,’ mompelt hij en doet het raam wijder open. ‘’Kom, ik moet zo slapen.’’

Nog steeds geschrokken , kruip ik door het raam. Hoe de hell wist hij dat ik hier buiten stond? Kon hij echt mijn gedachtes horen?

‘Kom je nog?’ Samuel staat nu bij de deur opening en wenkt me. Ik loop langzaam achter hem aan het kamertje uit. Als we door de gang heen lopen zie ik allemaal gestoorde mensen bungelen met armen en benen uit hun ‘kamers’ het zijn gewoon cellen, die mensen worden hier gevangen gehouden. Een rilling gaat over mijn rug heen, ik schrik op als een van de mensen uit de cellen een raar geluid begint te maken en de rest begint het na te doen.

Een ander vrouwtje zit in een hoekje met een kruis en beweegt op en neer op haar hielen. ‘Diablo, Diablo, Diablo.’ Mompelt ze heel snel achter elkaar. Ik ben blij als Samuel de hoek omgaat en een gesloten kamer binnen gaat.

‘Ga zitten.’ Zegt hij beleeft en wijst naar een matje op de grond.

‘Ze zijn niet gek hoor.’ Zegt Samuel uit het niets. ‘ze zijn net als ik, ze worden alleen heel erg behandeld omdat ze ouder zijn dan mij, ik ben nog een kind.’ Hij draait een rondje op zijn matras en gaat dan zitten, zijn benen indianstyle en zijn handen netjes gevouwen op zijn benen.

‘Ik weet waar voor je komt.’

‘Ojaa?’

‘Jaa, voor je zus, Ella.’

Een rilling gaat door mijn rug. ‘Ella? Ken je haar?’ Samuel knikt langzaam.

Samuel wil net zijn mond openmaken als er opeens een felle zaklamp door de kamer schijnt. We hadden de voetstappen niet eens horen aankomen.

‘’ WAT DOE JIJ HIER?’ geschrokken deins ik achteruit. 

ik ken die stem.