De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Twee.

Ik beleek mezelf in de spiegel die boven in mijn kamer aan de deur hing.

Ik was bleek, mijn donkere koolzwarte wilde haar was uitgedund zodat het minder dik en bol was en de donkere zwarte jurk maakte me extra slank.

Deze jurk is traditie voor de loting. Niet logisch, aangezien de kandidaten straks bijna allemaal tich zullen sterven. Deze vrijlatingskleren zullen straks gewoon weer de kast in gaan, voor volgend jaar.

Ik zag er van een afstand prima uit. Een donkere schoonheid.

Maar zo gauw ik mijn gezicht van dichtbij bekeek, kon ik zien dat mijn gezichtsopbouw duidelijk niet volmaakt was. De hele verhouding tussen mijn neus en mond was ongelijk.
En mijn ogen waren totaal niet opvallend. Ze waren niet helder blauw, knal groen of hazelnoot bruin. Mijn ogen hadden een aparte tint grijs, die iets weg had van regen of mist.

Ik zuchtte, streek de kreukels uit mijn knie lange jurk en liep de trap af naar beneden.

Mijn hakken klakte best wel luid op de tredes terwijl ik erover liep.

In de woonkamer zaten mijn oma en moeder te wachten, beide op hun best gekleed.

'Wauw, wat ben je mooi!' Kierde mijn moeder.

Oma glimlachte en knikte.
'Dat is mijn kleindochter,' zei ze met glimmende ogen.

Natuurlijk kleurde ik bietrood en omhelsde hen èèn voor èèn.

Ik liet mijn moeder als laatste los en keek haar aan.
Ik zag aan haar dat ze trots was. Maar diep verborgen in haar groene ogen kon ik duidelijk het verdriet zien liggen.

En voordat ik er iets tegen kon doen, stroomde de tranen over mijn jukbeenderen omlaag.

'Hè alles komt goed, je zult niet gekozen worden en je overleeft dit.'

Oma knikte, ook huilend.
'Je bent sterk, je hebt ergere dingen overleefd.'

Ik lachte.
'Zoals uw pruimentaart van drie jaar terug?'

Ze knikte glimlachend haar tranen afvegend.

Moeder lachte ook.

Er werd op de de deur geklopt en ik liep de hal in om open te doen.

'Ben je zove...wauw.'
Het was June.

Ze droeg een ivoorwit jurkje met bijpassend lint en schoentjes.
Ze zag er lief uit.

'Wat ben je mooi,' bekende ze jaloers.

Ik glimlachte ongemakkelijk.
'Jij mooier.'

Ze giechelde.
'Daar zijn de meningen onder verdeeld,' ze omhelsde.

'Het gaat ons lukken, we overleven dit!' Zei ik met volle overtuiging nadat ze me had losgelaten.

Mijn moeder en oma hadden me nieuwe hoop gegeven.

Ze glimlachte flauwtjes.
'Misschien, ik heb hoop.'

Moeder en oma kwamen achter ons staan.

'Je ziet er mooi uit,' zei mijn moeder.

June bloosde en maakte een kleine buiging.

'Laten we gaan,' zei oma die ons tweeën een zetje gaf, de veranda op.

Terwijl we de weg opliepen zagen we een hele stoet met mensen langs komen. Alle burgers verzamelen zich bij het hart, daar zal de loting plaats vinden.

We sloten aan en volgde hende kleine stad door.

Al eeuwen lang is dit traditie en nog nooit was het zò koud geweest.