De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Vijftien.

Het eerste wat ik voelde zo gauw ik ontwaakte was een helse pijn in mijn hele lichaam.

Ik grimaste en knipperde met mijn ogen om ze open te houden.

Ik lag in een ziekenhuis bed, op de ziekenzaal in de Torn.

Het was groter dan bij het trainings centrum. Niet bepaald verrassend.

Ik ging overeind zitten onder de klamme dekens en zag dat Justin op een stoel naast mijn bed in slaap was gevallen.

Ik werd opeena gegrepen door angst. Waar waren de andere!? Leven Celestia, Neo, David en Cold nog? En Roxy en Heart. Wat was er allemaal gebeurt!?

Er waren zoveel vragen. Te veel.

Justin werd wakker en grijnzde gelukkig. Hij omhelsde me en ik voelde me even het gelukkigste meisje op aarde.

Hij liet me los.
'Ik dacht echt even dat ik je kwijt was,' mompelde hij.

Hij glimlachte.
'Daar hadik voor kunnen kiezen, maar toen dachtte ik aan jou. Wij hebben de keus niet gemaakt, het was het lot. Wij horen gewoon bij elkaar.'

Hij kuste me.
'Dat weet ik,' zei hij en streelde mijn wang nadat hij zich terugtrok.

Zo te zien voelde hij zich ook dolgelukkig.

'Justin, wat is er gebeurt?'

Zijn mond vertrok tot een barse streep.

'Nou, toen het signaal klonk zag ik je wegrennen. En toen ben ik dus achter je aan gerend, maar ik werd achtervolgd door Jake en zijn groep.'

Hij keek naar mijn schoot uit schaamte.
'Sorry, hèèl laf van me,' zei ik zacht.
'Van dat wegrennen bedoel ik.'

Hij duwde met zijn vingers mijn hoofd omhoog.
'Is niet erg, overlevings instinct, ik snap het.'

Ik glimlachte ongemakkelijk.
'En toen?'

Hij dacht even diep na.
'En toen ik ze af wist te schudden, was jij al verdwenen. Ik dook eentijdje met David en Celestia onder.'

Hij trok een vies gezicht.
'Serieus, die laatste twee zijn gewoon te klef.'

Ik grinnikte.
'Ga door.'

'Er waren overal moordenaars en kannibalen, echt doodeng.'
Hij huiverde.

We zwegen een tijdje.

'Je mag weer uit het bed komen trouwens,' zei hij en hielp om mde te komem.

Ik voelde me stukken beter, geen pijn meer. Ik voelde me prima. Welke dokter zou zo goed kunnen zijn?

Na een uur of twee moesten de overlevenden weer gaan slapen.

Er hadden tien, zoals voorspelt, het overleefd.

Pap waakt over mij. Er zal me niets overkomen.

Ik zag, zoals verwacht, dat er èèn deel van de moon tweeling ontbreek en nog veel meer andere.

'Gelukkig zijn jullie nog in leven!' Zei Celestia en kwam hand in hand op ons afgelopen.

Ze zag er gesloopt uit. Haar blonde haar zat totaal door de war.

Ik glimlachte.
'Ik ben ook blij dat jij nog leeft!'

Ze grijnzde.
'Neo en Cold zijn er ook nog.'
Ze gebaarde met haar hoofd naar een stapelbed aan de andere kant van de kamer.

Ik zag Neo hèèl erg zijn best doen niet naar ons te kijken en Cold sliep al, uitgeput.

De volgende morgen werden we alseer vroeg gewekt.
Niva jwam naar ne toe gelopen, gevolgd door Roxy en Heart, die elkaar blijkbaar al kende.

'De volgende arena is de vuurring!'

Roxy zag bleker dan normaal en Heart keek ernstug uit haar lichte ogen.

'Wat is dat?' Vroeg ik onwetend.

'Weet je dat niet? Dat is een arena op een vulkaan! Omringd door een vuur om ons heen! En er vallen koneten uit de lucht!'

Ik kromp ineen.
Deze keer kon ik niet wegkijken als er iemand vermoord werd.

'Dat valt nog mee, ' zei Neo die achter me was komen staan.
'Dat is beter dan de Atlantisch, een vissenkom arena onder water!'

Ik zweeg. Negeerde hem.

De andere zagen mij kijken en wenden ook hun blikken af, behalve Nova, van wie haar blik geïnteresseerd en nieuwsgierigheid uitstraalde.

De coaches spraken ons bemoedigende dingen toe en gaven ons tips om te overleven.

Herica toonde eindelijk eens medelijden en Cecile was in tranen.

We werden weer omgekleed in de zwarte pakjes met onze logo's op onze borst en stapte in de trein.

Deze reed steeds hoger het Era gebergte in, tot we de top hadden bereikt: de vulkaan.

Ik liep samen met David, Justin, Celestia; Roxy en Heart achter Gordon aan naar de ingang van de vulkaan.

'Raar hè, een vulkaan op een doodnormale berg?' Vroeg de angstige stem van Heart.

Ik knikte en greep Justin's koude vingers toen ik Jake's woedende blik ontmoette.

Justin schold woest naar hem en ik kneep in zijn vingers van angst.

We lieten ons in de vier meyer diepe kuil zakken met behulp van een touw en wachtte in het midden van de vulkaan op het vuur.

Deze keer waren er geen toeschouwers. Alleen de tv - zeppelins zweefde boven ons.

Het vuur vormde een ring om ons heen en er klonk een hoge toon.

Deze keer overleven er vijf van de tien.