De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Negen.

Ik vroeg me tijdens de hele reis af hoe Justin het nu zou maken.

Ik zat in de besturingskamer op een klein bankje door een zij raam te staren naar de vuurrode zeppelin van hoog waarschijnlijk Epsilon.

Dat moest haast wel aangezien ik vanaf hier de Moon tweeling door het raam van hun kamer een bal kon zien overgooien.

Ik kwam haast nooit in deze ruimte.
"De besturingskamer is alleen voor belangrijke zaken", had Herica op de eerste dag luid tegen ons gezegd.

Ik had me vanaf toen vaak gefantaseerd hoe de bestuurder of piloot eruit zou zien.

Een knappe gozer, of juist een oude man met jampotglazen. Alles had gekunt.

Maar dit!?

Het was een piepklein roodharig vrouwtje, met een puntig neusje en kleine kraaloogjes. Betty.

Betty stond zoals altijd op een krukje om bij het stuur te kunnen komen en ook om door de voorruit te kunnen kijken.

De eerste dag ging langzaam aan me voorbij terwijl ik verveeld uit het raam had zitten staren.

De kokin, Helga bracht me het ontbijt in de ochtend, de lunch in de middag en het diner in de avond.

De tweede dag was iedereen op zijn of haar kamer, de hele dag.

Ik schaakte me Celestia op de game - tv en luisterde naar wat muziek.

Neo kwam onze kamer binnen, plofte tussen ons in op de comfortabele sofa en ging opzettelijk tegen mij aan liggen.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes terwijl ik hem probeerde te negeren.

Ik schoot uit met mijn joystick en liet daardoor mijn loper opofferen.

Ik gaf het op.

'Wat is er Neo?' Vroeg ik zogenaamd poeslief.

Hij grinnikte.
'Weet je nog dat ik je aan zat te staren?'

Ik voelde zijn ogen in mijn wang prikken.

'Zoals nu?' Ik sloeg Celestia's paard en ze kreunde.

Hij lachte.
'Wat ben je toch snel aangebrand!'

Ik zuchtte en zette de game op pauze, zodat ik hem aan kon kijken.

'Hè, wat nou!?' Zei Celestia.

Ik zuchtte en wende me tot Neo.
'Wat wil je nou vertellen?'

Weet je nog dat ik je aan zat te staren op de eerste dag?'

Ik rolde.
'Ja...'

'Weet je al waarom?' Ging hij verder.

Ik wachtte.

'Ik wilde je toen waarschuwen, ' zei hij met zijn ogen in de mijne gehaakt.

Ik schoot in de lach.
'Waarvoor?'

Hij keek extreem serieus.
'Aangezien jij een meisje bent...'

'Hè hè heb je het eindelijk door!' Zei ik sarcastisch.

Hij negeerde me en ging verder.
'...wil ik dat je oppast voor Justin.'

Ik zweeg en ik tuurde in zijn zwarte pupillen, die eindeloos diep leken.

Ik wist niet zeker of hij me nou in de maling nam of niet.

'Je maakt een grap, toch?'

Hij keek nog steeds bloed serieus.
'Nee, geloof me, hij is zo'n jongen die meisjes bespeelt en gebruikt om tijdens de arena's voor hem te laten vechten.'

Ik keek weg van hem. Ik had wel gezien.

'Ja, tuurlijk joh. Justin is een échte loverboy!'

Ik zette de game op play en ik zag vanuit mijn ooghoek Celestia twijfelachtig naar Neo kijken, die net opstond.

'Hoe ben je aan deze informatie gekomen? Wat weet je over Justin, David en de Moon tweeling?' Celestia klonk nieuwsgierig.

Zij geloofde deze onzin toch zeker niet hè?

'Dat is algemeen bekend en David doet altijd vrolijk mee aan zijn plannetjes. De enige uit dat team die daadwerkelijk ècht onschuldig zijn, is de Moon tweeling. Zij staan hier volledig buiten.'

Hij liep de kamer uit en ik staarde hem expres niet na.

'Het kan waar zijn, ik heb ook geruchten gehoord.'

Ik zuchtte.
'Zullen we verder?'

Ze knikte en ik zette mijn pion twee passen naar voren.

Na de lunch hoorde ee een toeter die nog nooit eerder had geklonken.

'TORN IN ZICHT!!!' Klonk het van boven in de besturingskamer.

Ik snelde achter Celestia, Neo en Cold aan naar het raam.

Het was een e-nor-me toren. Gigantisch en van staal. Het doorsneed het wolkendek.

'Wauw...over wolkenkrabbers gesproken...'
Cold keek met grote ogen naar het bouwwerk.

'Zie dat tropische eiland eens, yes! Dat wordt zonnebaden!' Juichte Celestia blij.

Iedereen leek enthousiast.
Zelfs Herica en Cecile leken opgewonden.

Alleen Neo en ik keken met een pijnlijke blik naar de de toren waar we wellicht dood zullen gaan.

De Torn stond op een schitterend tropisch eiland waar de lucht helder blauw was en de zon fel.

Het was nog een paar kilometer verder de oceaan op, ik hokte dat we er binnen een uur zouden zijn.

'Kom op jongens en meisjes! We moeten jullie nog optutten voor start ceremonie!'

Ik draaide me langzaam om naar Cecile.

Onee toch!