De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Zeventien.

De volgende morgen werd weer ik in mijn zwarte pakje gehesen en voorbereid op het laatste stadium.
Ik had vannacht niet kunnen slapen. Mijn hoofd deed pijn van de zorgen en ik voelde dat Jakes wraak deze keer zoet zou zijn.

Werden reden zwijgend met de trein door het donker. Het was nog vroeg en extreem koud buiten.

Justin hield mijn hand vast en Roxy staarde onzeker voor zich uit.

Dit zal het einde kunnen zijn. Voor ons leven.

Eén iemand kon dit maar overleven! En ik dat kon dat niet zijn, Justin wel. Hij verdient het. Ik niet.

June zal er kapot van zijn, maar het is beter zo.

We stopte plotseling en ik zag dat iedereen geschokt om zich heen keek.

Nova bleef als enige rustig toen we meegevoerd werden door een stel wachters in witte pakken, de kou in.

Buiten was het licht schaars, alsof de zon en de maan beide geen zin of tijd hadden om ons pad te verlichten.

Het vervelende was niet de kou of de omgeving die me irriteerde, maar het was het feit dat ik Justin's warme hand niet vasthield.

Hij liep voorop, gevolgd door twee duwenden bewakers.

Uiteindelijk kwamen we bij een stenen plek met muren.

'Wat is dit?' Vroeg ik aan Nova die naast me liep.

Ze keek even met een bedenkelijke blik naar de muren.

'Het lijk wel op een...doolhof.'

Nu zag ik het. We werden er met ze vijfen ingezet en het hek sloot. De muren aan weerzijden van ons waren meer dan vier meter hoog en van gladde grijze bakstenen.

Alweer werd ik ondergedompeld in angst.

'Binnen moeten jullie elk in een andere gang gaan staan. Er zijn er precies vijf,' zei een man in een wit uniform.

We werden naar binnen geloodst via een grote ingang, die direct nadat wij erin werden geduwd zich sloot. We liepen door tot ieder zich in een andere gang bevond.

"Dit stadium is simpel. Bereik de uitweg zonder te sterven. Veel geluk!"

Ik hijgde gejaagd en het was erg koud merkte ik op. De lucht hier was ijl en de gang was smal.
De lucht werd donkergrijs boven ons. Ik hoopte dat de regen niet zou komen, daar had ik even geen behoefte aan.

"Oké vijf kandidaten! Dit is het laatste stadium. De winnaar die als enige overleeft, hoeft slechts de uitgang te bereiken. Veel succes en pas op voor de vallen!"

Ik begon te rennen. De wind schraapte als schuur papier over mijn wangen, terwijl ik steeds een doodlopende gang in liep. Na enige tijd hoorde ik een knal en een schreeuw. Het was Roxie's schreeuw.

Iedereen zal sterven, besefte ik.

Ik begon te rennen tot ik niet meer kon.

Ik slaakte een luide kreet toen ik opeens door de grond zakte.
Ik belande in een reusachtig spinnenweb.

'Shit, nee!' Kreunde ik. Een enorme spin kwam op me af gekropen over de draden.

Ik probeerde me te veroeren, maar ik kon niks doen om de spin tegen te houden.

Plotseling hoorde ik iemand mijn naam roepen gevolgd door een kreet.

Justin stortte zich boven op de spin met een scherp zwaard.

De spin bewoog eerst nog even schockachtig en versteende toen plorseling.

Justin hielp me eruit en klom via de muren met mij naast hem weer omhoog.

'Gaat het?' Vroeg hij toen we weer in het doolhof waren.

Ik knikte hijgend van de adrenaline.
'Ik denk van wel.'

Toen kuste hij me.
Het voelde erg fijn. Maar ik kreeg er ook een naar gevoel bij, alsof dit ons afscheid was.

'Kom mee, we moeten het einde bereiken!' Hij trok me mee door het doolhof.

Ik wist niet eens meer of we wel de goeie kant op gingen in het begin. Ik hield het allemaal niet meer bij.
Ik lette alleen nog maar op zijn hand die de mijne vasthield.

Ik ben echt een idioot. Gezien de omstandigheden toch nog hiermee bezig zijn.

We rende als muizen door een keuken vol muizenvallen weg, wetend wat er zal kunnen gebeuren als we èèn stap verkeerd zouden zetten.

'I-is Roxie...', begon ik aarzelend.

Zijn kaak verstrakte, maar hij gaf geen antwoord. Nu was mijn vraag beantwoord. Roxy was dood.

'Kijk is wie we daar hebben,' zei een héél bekende stem. Ik kreunde en draaide me om.

'Wat moet je Jake!'snauwde Justin, die zich ook omdraaide naar hem. Hij stond achter ons, op nog geen zes meter afstand, met een dolk in zijn hand. Ik vroeg me af waar hij dát vandaan had gehaald.

Hij grijnsde. 'Wraak.' Mijn mond vertrok. Hoe kon het ook anders. Door ons waren zijn vrienden dood.

'Én ik had jou al beloofd dat je zal sterven bij het eerste stadium. En aangezien dit het laatste is, ben ik niet zo blij dat mijn voorspelling niet uit is gekomen.'

Ik vernauwde mijn ogen. 'Hier kom je echt niet mee weg, Jake!'

Hij grijnzde.
'Toch wel.'

Toen sprong hij op ons af. Justin probeerde hem te slaan, maar Jake stak overal waar hij ons kon raken. Justin werd twee keer getroffen in zijn buik en viel neer. Bij mij was m'n arm open gehaald.

Ik keek met tranen in mijn ogen naar Justin die kreunend op de grond lag.

Jake tsond op het punt om definitief een eind aan Justin te maken.

Ik schreeuwde en wierp me op Jake. Hij knalde tegen de muur van het doolhof en ik griste het mes uit zijn hand.

'Nee, alsjeblieft,' smeekte hij.

Ik glimlache en boorde het mes in zijn hart.

We ik tilde Justin overeind zodat hij op mij leunde en toch kon lopen.
'Kom op, Justin, we zijn er bijna!' Riep ik uit en sleurde hem met alle kracht in me vooruit. Hij slofte mee en ik wilde nergens anders aan denken dat we nog leefde.