De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Twaalf.

Ik moest zeggen, ik had de avond van mijn leven.

Ik kon toch nog dansen en maakte Neo gelukkig.
Dat was het fijne nog wel.
Een gebroken hart laten helen.

Nadat we uren gedanst hadden bood hij aan om iets te gaan drinken bij de etens tafels.

Hij trok me mee naar de tafel met eten en bood me een glas bròne aan.

Ik sloeg af en nam een glas water.
Bròne drinken de rijkere mensen vaak bij feestjes, heb ik gehoord.
En ze worden er vaak erg dronken en agressief van.

Toen viel mijn oog op een felgroene muts.

Justin!

Ik liep op hem af en glimlachte.
'Waar was je nou?' Ik fronste.

Hij keek gebroken.
'Ik was hier, de heletijd!' Snauwde hij.

Ik keek hem geschrokken aan.
Ik begreep het niet.

'W-wat is er?'

Hij keek boos naar Neo, die waarschijnlijk over mijn schouder mee zat te kijken.

Ik snakte naar adem toen ik het begreep.

'Nee nee, zo zit het helemaal niet!'
Ik keek hem met een dwingende blik aan.

Ik snoof.

'Luister, ik danste alleen naar met hem om hem gelukkig te maken, zodat hij niet verloren rond moer lopen!'

Zijn kaken spande samen.
'Waarom zou je dat doen?' Zijn kaken kwamen nauwelijks van elkaar tijdens het praten.

'Omdat...hij...'
Jemig wat is dit laatig te vertellen. Hoe zou hij reageren?

'Hij is...een soort van...beetje...verliefd op mij...'

Zijn ogen vernauwde zich.
'Ben zo terug.'

Hij liep langs me heen op Neo af.

Oh nee toch...

Ik liep achter Justin aan en greep hem bij zijn sterke arm.
'Wacht nou Justin, wat ga je doen?'

Hij keek razend naar Neo.

'Wat denk je? Die rooie inelkaar slaan natuurlijk!'

'Wat?! Nee!' Ik sprong voor hem en legde mijn handen op zijn borst.

'Ga...uit...de...weg,' gromde hij.

Ik greep zijn wangen en draaide zijn hoofd omlaag zodat hij mij wel aan moest kijken.

'Niet doen,' zei ik en dwong hem mij aan te blijven kijken.

Hij zuchtte en werd weer kalm.
'Ik dood hem wel in de arena.'

Toen liep hij weg, deze keer richting de uitgang.

Een paniek overstroomde mijn borst en buik. Hij zal Neo proberen te doden in het eerste stadium!

Ik liep naar hem toe en ging weer voor hem staan.

'Wat is er nu weer!' Zei hij geërgerd.
'Wat maajt het uit, je vindt ins allebei niet leuk! Dus wat maakt het uit alsje er tich nooit klaar voor zal zijn om verkering met me te krijgen!'

Ik trok een wenkbrauw op en keek hem ernstig aan.

'Heb ik dat ooit gezegd?'

Hij knikte èèn keer kort.
'Je zei zoiets toen ik je hand vast wilde houden.'

Ik zuchtte en glimlachte.
'Ik zei, dat ik er toen nog niet klaar voor was...nu wel.'

Hij leek het te begrijpen.
'Maar je...ik dacht...'

Ik liet hem niet uitpraten en kuste hem.

Hij sloot zijn ogen en drukte de zijne steviger op de mijne.

Datum en tijd verdween, net aps het bestaan. Er waren alleen nog maar onze lippen due elkaar raakte en onze lichamen die versmolten.

Na enige tijd liet hij los.
Hij hield me wel nog steeds vast in zijn armen.

Hij streek een lok bruin haar uit mijn gezicht en kon niet ophouden met grijnzen.

'Ik hou van jou, ik heb mijn keus gemaakt.'

Hij knipoogde.
'Ik ook van jou.'

Het bijzondereaan die avond was niet dat ik de keus gemaakt had om bij hem te zijn, het was de beslissing om hem de waarheid te vertellen.

Mijn liefde die had wel degelijk bestaan.
Hij was er altijd al. In het begin misschien gecamoufleerd, maar later kreeg hij zijn oude kleur terug.

We slopen weg van het feest om even alleen te zijn.

Ik had nul keer na die kus omgekeken. Ik was te bang om de doodse blik in Neo zijn ogen te zien.

We zaten op de bovenste treden van de wenteltrap, nog steeds op de verdieping van de feestzaal.

'Ik had eigenlijk gedacht dat je nooit een beslissing zou durven maken,' gaf Justin toe.

Ik glimlachte en legde mijn hoofd op zijn schouder.

'Ik kon geen keuze maken, omdat ik bang was dat jij die keuze niet zou waarderen.'

Hij lachte.
'Natuur wel! Ik ben gek op je!'

Ik bloosde en friemelde met mijn vingers aan een draadje van mijn jurk.

'Morgen is de dag.'
Mijn stem klonk als die van een zombie.

Hij zuchtte en sloeg een arm om me heen.
'Ik weet het.'

De deur knalde open en de muziek stroomde het trappenhuis in.

'Oeps, deze plek is al bezet!' Lachte de stem ban Celestia.

Ik kerk op en zag een shirtloze David en een rood aangelopen Celestia.

Ze sprintte omlaag al lachend en gierend.

'Deze dag zal ik nooit vergeten weet je?'

Ik glimlachte keek naar mijn schoot.
'Ik ook niet.'