De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Dertien.

Het feest was voorbij.
Iedereen werd naar èèn grote slaapzaal gebracht met 10 stapelbedden erin.

Helaas mochten we niet kiezen bij wie we sliepen, ik moest onder slapen en Roxy boven me.

Terwijl de hele zaal in slaap was, hoorde ik èèn iemand zijn bed uit komen.
Ik keek opzij, onder de dekens door en zag dat het een meisje was.

Ze stapte de slaapzaal uit en liet de deur op een kier.

Ik trapte de dekens van me af en liep op mijn blote voeten over de koude stalen vloer baar de deur toe.
Vervolgens deed ik de deur open en zag Nova op de bovensre traptrede zitten.
Ik nam naast haar plaats en keek naar haar gezicht.

Zij keek voor zich uit en probeerde heel hart niet te huilen.

'Het is allemaal mijn schuld,' fluisterde ze.

Ik fronste toen de eerste tranen uit haar ooghoeken op haar schoot lekte.

'Hoe bedoel je?'

Ze kreunde en keek naar haar bleke benen.

In vergelijking met haar had ik bijna een kleurtje.

'De afbetaling is mijn boete. Alleen ík had hem moeten betalen! Het is mijn fout.'

Ik begreep er helemaal niets van.
'Wat huh?' Meer wist ik niet meer uit te brengen.

Ze zuchtte
'Hèèl lang geleden, toen mijn grootouders uit Omega vertrokken om een tijdje in te trekken bij mijn ona en tante in Phoenix toen hoorde ze van het plan om de gevangen te straffen.'

Ik luisterde aandachtig.
'En toen?'

Ze slikte krampachtig.
'Zij namen er de macht over en werden eigenaars van de afbetaling. Maar zij veranderde de regels een beetje. Mijn grootouders waren wrede gruwelijke mensen. Ze wilde iedereen erin mee laten doen tussen de tien en de achttien, behalve als er èèn offer kwam. Daar werd om geloot, wie er het offer werd. Ik bleek de kandidaat te zijn, maar ik weigerde en liep weg naar Omega, waar mijn grootouders vandaan kwamen.
Dus werd het vanaf die dag een traditie om kinderen in arena's te smijten, zo zijn kan de winnaar bewijzen dat hij of zij het waard is om te blijven leven.'

Ze zweeg.

'Dat is niet jouw schuld,' zei vol medelijden en probeerde een arm om haar heen te slaan, maar ze ontweek hem.

'Jawel, ik ben een lavaard.'

'Het maakt voor mij allemaal niet meer uit. Het is mijn lotsbestemming om hier te zijn. Maar voor jullie niet.'

Ik staarde peinzend voor me uit.
'Jij verdient dit ook niet, niemand verdient dit.'

Ze zweeg.

'Ik ga weer naar bed, we moeten morgen vroeg op,' zei ik terwijl ik opstond.

Ze zuchtte en stond ook op.

'Nog èèn vraag. Haat je je team?'

Ze zei in eerste instantie niets.
Maar toen ik haar naar haar bed zag lopen, durfde ik te zweren dat ik haar hoorde zuchten, alsof ze mijn antwoord bevestigde.

De volgende morgen werden we ruw gewekt door mannen in witte univormen. Ze hadden wapens bij zich en dwongen ons met hen mee te komen.

Plots werden we niet meer als koningen behandeld.

We werden naar de roze en de blauwe kamer gebracht, daar werden we gewassen en aangekleed. Maar deze keer kregen we allemaal hetzelfde aan. Een zwart, strak zittend univormen dat verdacht veel op een duikerspak leek.