De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Veertien.

Het was niet de dood die me omarmde. Deze gedaante was mooier en lichter dan de dood ooit had kunnen zijn.

Het haar dat het prachtige gezicht omlijste was donkerder dan kastanje maar lichter dan kool. Een soort eikentint.

Ik keek in haar immens heldere ogen en sprak: 'Ben ik dood?'

De engel glimlachte en stond op.
'Dat is aan jou.'

Ik fronste.
Waar sloeg dat nou weer op?
"Dat is aan jou." Alsof ik mezelf ooit van kant zou maken.

'Kijk is om je heen, wat zie je?'

Ik lag op me rug, op iets zachts en warms.

Ik ging langzaam overeind zitten en keek naar omgeving om me heen.

Ik was op een grasveld, een helder verlicht gras veld, met paardebloemen en een blauwe lucht,  omringd door bomen van allerlei rassen.

Ik glimlachte.
Ik kende deze plek.

'Oak Valley? Maar...die is weggevaagd door de bosbrand van drie jaar geleden.'

De engel glimlachte.
'Dit is jouw hemel, je zegt het maar en het verschijnt.'

Ik haalde mijn familie en June voor de geest.

En toen waren ze er opeens.
June, blond en levendig.
Mam, mooi en intelligent.
Vader, rossig en hartelijk.
Roy, klein en onschuldig.
Oma, oud en wijs.

Ik zag ze door de velden heen rennen als vrije vogels. Nee, als herten die thuis waren. Gelukkig.

Oma zat op ons gebruikelijke picknick kleed, zonder rolstoel. Moeder rende achter Roy aan en vader lag met zijn gezicht naar de wolken toegekeerd op zijn rug te staren naar de voorbij zwevende wolken.

En naast hem, lag...ik?

'Het...het is van vroeger.' Onze familie picknick was altijd hetgene waar iedereen in de zomer naar uitkeek.

De engel keek naar het tafereel, met een brede glimlach.

'Dit is jou gelukkigste herinnering. Wat jou op de been houdt tot...'

'...het bittere end,' maakte ik haar zin af.

Ze sloot even haar ogen.
Ze was zo mooi, wie ze ook was, ze deed me aan mama denken.

'Je kan kiezen, of je mag hier blijven bij je familie. Dan wordt jij dat waanbeeld dat naast jouw vader in het gras ligt, of je ian terugkeren.'

Ze gebaard achter me.

Ik keek om en zag mij in de armen van Justin liggen, terwijl hij huilend mijn lichaam op de aarde neerlegde en zijn gezicht op mijn buik neerlegde.

Een snijdend verdriet sneed in me als een mes door boter. Dit had ik nog nooit gevoeld voor iemand.

Ik wist al dat de keus gemaakt was. Maar niet door mij of door hem. We waren in het begin al met elkaar verbonden. Op het moment toen we elkaar in het trainings centrum voor het eerst aankeken.

'Ik wil terug.'
Ik keek verdrietig naar mijn familie in het gras.

'Dat mag.'

Ik stond op kijkend naar Justin.
'Ik hou van je, ik kom eraan.'

Ik keek weer naar de engel en toen naar "mijn hemel".

'Kan ik nog terug, ooit?'

Ze glimlachte.
'Altijd, wanneer je maar wilt.'

Ik glimlachte aarzelend.
'Hoe?'

Ze stak haar hand naar me uit.
'Als je droomt, denk dan hèèl hard aan deze herinnering.'

Ik glimlachte en pakte haar warme hand.

Ik kom terug.