De Afbetaling - Voltooid #wattys2017

Drie.

Het was binnen prachtig.
We stonden in een grote witte kamer met deuren aan weerkanten. Overal hingen schilderijen en waren ramen ingebouwd.

'Ah, daar ben je eindelijk!' Zei Herica.
Ze kwam op me aflopen en greep mijn bovenarm.

Ze trok me mee door een deur waarachter de eetkamer bleek te zijn.

Neo, Cold, Celestia en Cecile zaten al aan tafel te eten.

Herica ging weer zitten en gebaarde naar de vrije stoel naast Celestia.

Ik nam plaats op de aangewezen plaats en keek naar al het eten dat er op tafel stond uitgestald.

Er was overheerlijke kalkoen, kannen met de zoetste ranja, pittige kip, gestoofte aardappelen en salade.

Ik wist dat het personeel op deze zeppelins altijd professioneel in huishouden waren, maar dit eten was gewoon weg het beste dat er maar gad kunnen bestaan!

Dit eten was voor ons houthakkers onbetaalbaar thuis.

'Wat, eet je niet?' Vroeg Celestia naast mij. Ze had al haar derde portie genomen en nam net een slok van haar ranja.

Ik schepte een berg aardappelen op en schonk wat ranja in.

'Dit is eten dat wij normaal gesproken niet kunnen betalen,' zei Cold tegen ons.

Herica lachte.
'In deze zeppelin krijgen jullie altijd het beste voorgeschoteld. Dit voedsel komt uit de beste keuken van Fox.'

Tijdens het eten besefte ik dat Neo me steeds aanstaarde.

Om de èèn of andere reden, keek ik niet op om zijn blik te beantwoorden.

'Dit eten moet wel een fortuin waard zijn,' zei Cold lachend. Hij at zichzelf gewoon propvol.
Hoe kun je eten terwijl je weet dat je binnenkort wellicht dood bent?

Het viel me op dat Cecile niks at. Ze keek slechts schichtig om zich heen alsif ze op zoek was naar iets dat kon bevestigen dat dit allemaal maar een nare droom was.

Na het eten stonden de kandidaten op en moesten we van Herica naar onze kamers.

Ik deelde een kamer met Celestia en Cold met Neo.

Toen ik de kamer binnenkwam zag ik direct dat deze kamer luxer was dan alle kamers die ik ooit gezien had.

De kamer was rond en groot, de muren waren geel en het plafond bestond uit een nagemaakte sterrenhemel.

Mijn bed zat aan de andere kant van een namaak rivier.

Ik sprong erop en maakte het mezelf gemakkelijk.

'Weet je, jij lijkt me helemaal geen vechter.'

Ik deed met tegenzin mijn ogen open en keek Celestia die op de vensterbank bij het raam zat aan.

'Dat ben ik ook helemaal niet, denk je dat ik dit gewild heb?'

Ze lachte spottend.
'Nee, maar je had het toch wel kunnen overzien?'

Ik trok een wenkbrauw op.

'Ik bedoel, je had kunnen weten dat je gekozen had kunnen worden. Je had kunnen trainen voor de afbetaling. Dat heb ik ook gedaan.'

Ik mocht haar nu al niet.

'Ik en June hadden het te druk met geld bijelkaar schrapen, om van te kunnen leven. Dat jou ouders een eigen bedrijf hebben.'

Ze rolde met haar ogen.
'Kom eens,' fluisterde ze.

Ik stond op uit bed en ging naast haar op de vensterbank zitten.

'Zie je dàt huis daar?' Ze wees naar buiten.

Ik keek naar beneden en zag een prachtig uitzicht. Weilanden, meren en het donkere bos.

Ik fronste.
'Welke bedoel je?'

Ze zuchtte geërgerd en wees nog eens.
'Daar, naast de waterval. Dat houten krot. Dat is mijn huis, mijn ouders hadden een houtzagerij, maar rijk waren ze echt niet. Ik besteedde mijn vrijetijd gewoon nuttig. Oefenen met vechtraining etc.'

Ik keek naar het vervallen gebouw. Ik had gedacht dat ze rijk was, ik dacht het te zien aan haar arrogante blik in haar lichte ogen.

Maar blijkbaar had ik het fout.

'Morgenvroeg komen we aan bij het trainings centrum. Dan kun je nog genoeg trainen.'

Ik luisterde niet echt. Ik keek naar de de bomen onder ons. Vanaf hier leek het platteland wel een puzzel.

Ik dacht aan June, mam, oma...en aan Excalicent, ons kleine kale stadje in het bos.

'Het gaat lastig worden,maar we zullen overleven dat voel ik gewoon.'

Ik zuchtte. Mijn adem deed het raam beslaan.

Ik verlangde naar de warmte van de dekens, slaap en dromen.

Ik stond op van de vensterbank en liep naar mijn bed om er vervolgens in te kruipen en de dekens over me heen te trekken.

'Hoe weet je dat?' Vroeg ik gapend.

Ik zag haar niet, maar ik wist dat ze naar me keek.

'Hoop is altijd het enige dat me overeind hield. Dus dat blijf ik altijd behouden. Hoop.'

Met die zin in mijn achterhoofd viel ik in een diepe slaap.