Dear Bed (Completed)

Chapter 14 - Acceptance

Hawak ko ang kamay ni bed.
Tahimik akong nakaupo sa tabi niya.
Tahimik akong umiiyak.
Tahimik akong pinagmasdan ang mukha niya.

"Bed, gumising ka na." Sabi ko.

Alam ko di Niya ako naririnig kasi ang himbing ng tulog niya. Sabi ng doctor niya napagod lang daw sya. At di sya uminom ng gamot. Kasi daw sana pumunta kaagad siya sa hospital for check-ups. Pero kasalanan ko to.
Di dapat siya nagkaganito kung di ko siya pinilit.

Naramdaman Kong gumalaw ang kamay niya. Napatingin agad ako sa kanya.

"B-Beb." Sabi niya at agad napaupo.

He watched me watch him.
He explored and studies my face.
And he cupped it.

"Im okay now. Is everything all right?" Sabi niya. Umubo siya.

Pero napaluha lang ako.

"Wala na si mommy." My voice broke.

At humagolgol ako ng iyak sa harap niya. Agad niya akong niyakap. Mahigpit na yakap.

"I'm sorry." Sabi niya.

-
Ang bilis ng pangyayari.
I can't go home like this.
Naiuwi na si mommy.
Masakit na masakit ang mawalan ng isang INA.

Di ko sya nakasama palagi noon. At bigla lang siyang nagbago. Gusto niya ako kasama. Lagi na kaming nagkikita pero...

I just end up losing her. No. I already lost her.

And it hurts like hell.

Sirang-sira na ako.
Nawala na si mom.
Di na ako pumapasok sa school.
Graduating na ako pero di ko na Alam.
Si bed? Gugustuhin man yang makasama ako di siya makakontra sa mom niya. Nasa hospital sya para ma tingnan palagi ang condition niya.

Natawa ako kasi wala pala akong gaanong kaibigan. Si Ethan lang at bed ang malapit sa akin at matatawagan ko.

Si Ethan? Kasama ko siya ngayon.

Nakacross arms siya.
Nanunuod lang siya sa akin.

"I'm sorry pala sa mommy mo." Sabi niya. Kanina pa. Paulit-ulit.

"Tsk." Sabi ko Sabay inom ng beer. Diniretso ko na lahat.

"Tawagan ko lang si jodeb." Sabi niya at kukuha na sana sa cellphone niya pero pinigilan ko siya.

"Wag." Sabi ko at uminom ulit.

"Why? Boyfriend mo siya. Tas lasing ka na. Don't expect me to take care of you til your sober." At napakunot pa ang noo niya.

"Nagpapagaling yung tao ehhhhhhhh!" Di ko gusto ang boses ko. Para akong boses kalabaw.

"So? Hindi na siya laging nawawala?" Sabi niya. Napangiti ako. Kasi kahit Loko to. Naging kaibigan ko rin na pwede Kong ma share sa mga problema ko. Kaso nga lang magseselos si bed. Kaya minsan, iiwasan ko sya.

"Di na. Kasi Alam ko na rin naman." Sabi ko. Nakatingin lang ako sa kawalan. Napangiti ako ng mapait.

"Nagsisi ka ba kasi nalaman mo na ang totoo?" Sabi niya.

Napatingin ako sa kanya.

"Ano ang ibig mong Sabihin?" Sabi ko.

"Kasi... Well... Uhm... Mahihirapan ka kasi niyan." Sabi niya. "You lost your mother already. What if----" Pinutol ko sya.

"Nagpapagaling nga siya diba? Magpapagaling siya kaya di ko siya kasama ngayon. Magbubunga rin ang lahat . Di niya ako iiwan. Kung mahihirapan ako. Edi mahihirapan. Para sa kanya." Sabi ko. Uminom ulit ako.

"Di lang naman kasi ikaw ang mahihirapan." Sabi niya dahilan para mamuo ang luha ko. Ano bang gustong ipahiwatig nang taong to?

"Ano ba!"  Sabi ko.

Napayuko sya.

"Isipin mo rin na. Pag nakita ka niyang nahihirapan, makakasama yun sa kanya. And hell monica, mapapaisip ka nalang. Kapag nakita mong nahihirapan siya." Sabi niya. At bigla syang tumayo.

Di na ako umimik.
Bakit ba ganito ang sitwasyon namin ngayon? Everything was okay back then. I never thought it will be like this.

"Tumayo ka na. Ihahatid na kita." Sabi niya at di ko Alam. Di na ako komontra. Baka patayin na naman niya ako sa mga salita niya.