İNZİVA

Bölüm 7

Konuşmak imkânsızdı o anlar hala canlı gibi gözümün önündeydi o bitmek bilmeyen ameliyat beni mahvetmişti. Hastaneye ilk gittiğimde Altay'ın üstüne çullanmıştım. Bunda bir payı olduysa onu öldüreceğime dair ne tehditler savurmuştum. Oysa bana 'Ona nasıl kıyarım ben ama ona bir şey olursa durma öldür beni olur mu?' demişti. Ameliyattan sonra komadan çıkmasını bekledik ama bir türlü çıkmadı benim melek yüzlü aşkım. Oysa onsuz yapamayacağımızın bilincinde olmalıydı. Ama o bu dünyanın pisliklerine baş kaldıramamıştı. Tecavüzcü hırsızın biri o gece Aybüke'nin hayatını son dakikalarının içine etmişti ona tecavüz ettiği yetmiyor gibi birde öldürmüştü aşağılık herif ve ne hikmetse hala bulunamamıştı! Birbirlerine deli gibi aşık iki insanı ayırmışlardı bu dünyadan. Ağabeyim hep kendini suçlu bulduğu için hala düzelemedi. Düzelemeyecek de bence. Ben o gece hem en yakın dostumun ölümüne ağladım hem de ağabeyimin ölümüne. Hayat o gece sendiğim iki insanı daha aldı benden.

Ağabeyim koltukta sızınca daha çok içtim. Ben unutamayacaktım Fatih'i hem de hayatım boyunca, hiçbir zaman çıkmayacaktı aklımdan, hep yarım kalacaktı bir yanım, hep onunla olmayı arzulayacaktım. Başımdan ne geçerse geçsin hep onu sevecektim. Ömrümde yaptığım en büyük hataydı beklide ama güzeldi be! Onunla olan geçen her anım güzeldi benim. Annemle babamın cenazesinde bile benim yanımdaydı. Evet nadirdi yanımda olduğu anlar ama çok değerliydi hepside. Ağabeyimle ilk tanışması çok komikti ama. Ağabeyim bana ne boklar çektirdiğini bildiği için hiç gözünün yaşına bakmamıştı, korkuttukça korkutmuştu. Ağabeyim onu hiç sevmedi ama benim için iyi davrandı ona. Beni aldattığını öğrendiğim gece ağabeyim beni bardan zorla çıkarıp eve getirmişti meğer sonra Fatih'in ağzını burnunu kırmış. Fatih ağabeyimin aksine onu çok severdi çünkü o yanımda olmasa bile ağabeyimin beni ne pahasına olursa olsun koruyacağını bilirdi. Fatihle son ayrılışımızda beni o çukurun dibinden o kurtarmıştı yine. Ben şu nefesi alabiliyorsam hatta içtiğim sigaranın alkolün tadını alabiliyorsam ağabeyimin sayesinde. Sigara demişken sigara yakmamak olmaz. Bardağımdaki rakı da bittikten sonra oturduğum koltuğa uzanıp güzel bir uykuya daldım.

Tencere sesiyle uyandığımda saat üçtü. Üzerime örtülen pikeyi kaldırıp paytak paytak mutfağa yürüdüm. Altay ağabeyimle Barlas mutfakta gülüşüyorlardı. Ağabeyim beni görünce yanıma gelip alnıma ufak bir öpücük kondurdu.

'Sonunda uyanabildiniz uyuyan prenses.' İkisi de bana bakıp gülüşürken çocuklaşmıştım.

'Öyle çok gürültü yapıyorsunuz ki uyanmamak elde değil.' Bu sefer Barlas araya girdi.

'Hadi ordan yalancı biz kaç saattir buradayız haberin var mı senin.'

'Bana ne? Bilmek zorunda mıyım arkadaş?'  ağabeyim elindeki tavayla salonun yolunu tuttu.

'Hadi sofraya bu menemeni bir yiyen pişman bide yemeyen hayde.' Ağabeyimin keyfi yerindeydi hem de bu o kadar güzeldi ki. Onu böyle görmek harika bir histi.

'Başım çatlıyor benim!'                                             

'Yemeğini ye geçer abisinin gülü.'

'Bensiz için siz hiç misafirperver değilsiniz ya siz!'

'Hadi ordan ağabeyim sana menemenini yapmış daha ne istiyorsun sen? Bu arada kimseye kolay kolay yapmaz haberin olsun.' Göz kırpıp sandalyeme oturup ekmekten kopardığım dilimle menemene daldım. Ağzım doluyken konuşmaya çalıştım. 'Yağ buğ hariğa olmusss!'

'Algan bak Barlas sonra bana diyecek ki ağabey sen bu kıza hiç terbiye vermemişsin diyecek gözünü seveyim doğru düzgün ye yemeğini.'

'Yok ağabey korkma sen ben bilmez miyim Algan'ı oburun teki bu dünyada aşık olduğu tek şey yemek başka bildiği yok ki!' Onlar kahkaha atarken pis pis baktım onlara.

'Ya siz ne ara bu kadar samimi oldunuz bi durun ya! Ne savaş açıyonuz ya? Hem bana yazık değil mi vicdansızlar? Şimdi kalkıp giderdim masadan da dua edin menemen var ona ayıp.' Bu sözlerimden sonra hep birlikte kahkaha attık. Sanırım dün ki konuşmam ağabeyim üzerinde baya etkili olmuştu.