Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Πρόλογος

Η ώρα είναι επτά παρά τέταρτο το πρωί. Ο ήλιος ακόμη ανατέλλει, και εισβάλλει αδύναμος από την πλατιά τζαμαρία του καθιστικού. Οι κουρτίνες είναι τραβηγμένες και οι πόρτες που οδηγούν στην βεράντα ορθάνοιχτες, κι επιτρέπουν έτσι την είσοδο του αέρα της υγρής, μουντής λονδρέζικης ατμόσφαιρας στο ευρύχωρο δωμάτιο.

Το μικρό πράσινο λαμπάκι του τηλεφωνητή αναβοσβήνει όσο αναπαράγει το φωνητικό μήνυμα, και η Ελάιζα Ρέντγκρεϊβ  το ακούει βολεμένη στο μπράτσο του καναπέ. Παρέλαβε οδηγίες. Κι άλλες οδηγίες.

Ως απόφοιτος της πιο φημισμένης σχολής καλών τεχνών του Λονδίνου, αντιπαθεί τις εξουθενωτικά ακριβείς συμπεριφοριστικές ενδείξεις. Αισθάνεται ότι της περιορίζουν την σκέψη, ότι της κλείνουν το μυαλό μέσα σ' ένα μικρό ξύλινο κουτάκι από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή.

Είναι είκοσι δύο ετών, κι όμως δεν έχει δουλέψει ποτέ. Πιθανοί εργοδότες απορρίπτουν τις προς αξιολόγηση αποστολές της, υποστηρίζοντας ότι είναι πολύ πολύπλοκες, πολύ σκοτεινές για την εφηβική μάζα του εικοστού πρώτου αιώνα. Γιατί εκεί απευθύνονται οι εικονογραφήσεις της· σε νεαρούς, σκεπτόμενους εφήβους, που βρίσκουν απαντήσεις στην ανάγνωση βιβλίων με διακριτική εικονογράφηση. Η ίδια, βέβαια, πιστεύει ότι το καλλιτεχνικό της στιλ, επηρεασμένο καθώς είναι από τα κλασικά πρότυπα, θεωρείται μάλλον ξεπερασμένο, συντηρητικό.

Γι' αυτό και ενδιαφέρθηκε μόλις είδε την αγγελία της έπαυλης Κίνοχαρ. Η ιδιοκτήτης της, μια γυναίκα ονόματι Ρόζαμουντ Μονρόε, αναζητά δύο άτομα που θα τελέσουν καθήκοντα οικονόμου εν όψει της βραχύχρονης απουσίας της. Με την σκέψη ότι, εφόσον της προσφέρεται η ευκαιρία, όχι μόνο να αλλάξει περιβάλλον, διαμένοντας σε ένα οίκημα πιο μεγάλο και πιο ήσυχο, αλλά και να πληρώνεται δύο χιλιάδες λίρες τον μήνα γι' αυτό, θα έχει αρκετό καιρό για να συγκεντρώσει έναν ικανό αριθμό έργων ώστε να δημιουργήσει ένα αξιόλογο πορτφόλιο· δεν μπόρεσε, λοιπόν, να μην καλέσει τον αριθμό που αναγραφόταν στο χαρτί. Και έγινε δεκτή. Και να τη τώρα, μπροστά από τον τηλεφωνητή, να κρατάει σημειώσεις για να είναι σε θέση να συμπεριφερθεί στο παλιό κτήριο όπως του αρμόζει.

Αναζήτησε το όνομα της έπαυλης στο διαδίκτυο. Αυτά που βρήκε δεν της άρεσαν, αλλά ούτε την έκαναν να μετανιώσει για την απόφασή της. Οι θρύλοι όμως γύρω από το επιβλητικό κτίσμα δεν αποτελούν λεπτομέρεια που εύκολα αγνοεί κανείς.

Το πρώτο σημείο που της έκανε εντύπωση, είναι ότι το κτήριο αρχικά λειτουργούσε ως καταφύγιο για ορφανά αγόρια. Για την ακρίβεια από το 1764 έως και το 1917, οπότε και διακόπηκε η λειτουργία του λόγω προβλημάτων που προξενήθηκαν από την πρόκληση πυρκαγιάς. Οχτώ άτομα φαίνεται να έχασαν την ζωή τους, τα σώματα των οποίων δεν βρέθηκαν ποτέ.