Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Δέκατο Τέταρτο

Ο αέρας έχει κοπάσει και μικρές, αχνές νιφάδες χιονιού έχουν αρχίσει να πέφτουν από τον ουρανό. Τα χείλια της Άιβορι έχουν μελανιάσει από το κρύο, και η Ελάιζα δεν νιώθει πια τα τα πέλματα και τα δάχτυλά της. Παρόλα αυτά, περιμένουν μαζί μέχρι οι φωνές από την έπαυλη να κοπάσουν πριν ξεκινήσουν για τα δωμάτιά τους. 

  «Περίμενε λίγο να φύγουν» της είχε πει η Άιβορι πριν προλάβει να σηκωθεί για να ακολουθήσει τα αγόρια στο εσωτερικό του κτηρίου. «Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα ξέροντας ότι επτά πτώματα περπατούν μπροστά μου».    

Η Ελάιζα ήθελε να της πει ότι δεν είναι πτώματα πια, όμως δεν το έκανε. Είχε σκεφτεί κι εκείνη το ίδιο πράγμα.Περίμεναν αρκετή ώρα ακίνητες, χαζεύοντας τη λάσπη στο σκοτάδι. Όμως τώρα, μετά από βουβή συνεννόηση σηκώνονται και οι δυο από το παγωμένο χώμα, και στέκονται αντικριστά για λίγο. Η Ελάιζα διακρίνει ανακούφιση στα μάτια της Άιβορι. Δεν θέλει να ξέρει τι βλέπει εκείνη στα δικά της.

  «Λυπάμαι για τον Ντάνιελ» μουρμουρίζει η Άιβορι, και φαίνεται να στεναχωριέται πραγματικά. «Είμαι σίγουρη ότι εσύ έχεις πολλά περισσότερα να του προσφέρεις απ' ό,τι ο Έμπονι».

  «Μη το λες αυτό» απαντάει εκείνη, χαμηλώνοντας το βλέμμα της. «Ο Έμπονι πήγε να με σκοτώσει για να τον έχει πίσω. Κι έπειτα... Στην ανάμνησή του... Ήταν πολύ κοντά στο παράθυρο. Θα μπορούσε να έχει πηδήξει πριν τον Ντάνιελ. Όμως καθυστέρησε το δικό του μαρτύριο για να βοηθήσει τον Ντάνιελ να συντομεύσει το δικό του. Εγώ δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό».

Η Άιβορι ανασηκώνει τους ώμους της και η Ελάιζα χαμογελάει. Το ξέρουν και οι δυο τους πως έχει δίκιο.

  «Τουλάχιστον μπορείς να ξέρεις τι σου λείπει» λέει στο τέλος, με τα μάτια της να λάμπουν με τη σιγουριά του ότι κατάφερε να ανακαλύψει κάτι θετικό. «Δεν είναι σε θέση να το πουν πολλοί αυτό. Εσύ μπορεί να έχεις έναν υπέροχο χαρακτήρα, αλλά ο Έμπονι μπορεί να έχει υπέροχο πουλί, οπότε στην κατάστασή του βλέπεις ποιος χάνει και ποιος κερδίζει» το πρόσωπό της είναι απολύτως σοβαρό καθώς κουνάει τα χέρια της σαν ζυγαριά. «Και, ας είμαστε δίκαιοι, ποιος θα έπαιρνε τον Έμπονι για τον καλό του χαρακτήρα;»

    «Έλα τώρα, Άιβορι» την αποπαίρνει η Ελάιζα, αφού πρώτα χαχανίζει λίγο με τα καμώματά της. «Τώρα θα δούμε ποιος είναι ο πραγματικός χαρακτήρας του Έμπονι. Τώρα που δεν υποφέρει και είναι ζωντανός».