Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Εικοστό

Οι μέρες που ακολούθησαν υπήρξαν σκοτεινές και χαώδεις. Δεν επιτρεπόταν σε κανέναν από τους παρευρισκόμενους να εγκαταλείψει την έπαυλη όσο η έρευνα του Τζον Μπάξτον, επιθεωρητή του αστυνομικού τμήματος της επαρχίας του Κίνοχαρ, βρισκόταν εν ενεργεία. Ο αρνητισμός και η δυσφορία που διαχέονταν ανάμεσα στους τοίχους από τη στιγμή της γνωστοποίησης της δολοφονίας ήταν τόσο απτοί, που η Ελάιζα ακόμη πιστεύει πως, αν ανοίξει το στόμα της και κλείσει τα σαγόνια της με δύναμη, μπορεί να κόψει απ' την ατμόσφαιρα ένα ολόκληρο κομμάτι.

Ανακρίθηκε πολλές φορές. Την είχαν να κάθεται στην κουζίνα μόνη της, με το ελάχιστο γκρίζο φως που εισέβαλε από τα λιγνά παράθυρα κοντά στο ταβάνι να της δίνει την αίσθηση ότι συρρικνώνεται, ώσπου είτε ο Τζον Μπάξτον είτε κάποιος από τους συνεργάτες του έπαιρνε τη θέση του μπροστά της. Της φάνηκε πολλές φορές πως μέσω των στοχευμένων τους ερωτήσεων προσπαθούσαν να την κατευθύνουν προς μια μάλλον αδέξια ομολογία, κι έπειτα, όταν δεν σταμάτησε καθόλου να επιμένει στην εκδοχή της, αυτήν της αλήθειας, πως επιχείρησαν να την σπρώξουν εναντίον της Άιβορι. Για κάποιο λόγο, φαινόταν πως η ομάδα του Μπάξτον ήταν πεπεισμένη πως μια απ' τις δυο τους ήταν αυτή που είχε σκοτώσει τη γυναίκα.

Κάποια στιγμή ξέσπασε. Είχε βάλει τα κλάματα μπροστά τους, κάτι για το οποίο δεν ήταν καθόλου περήφανη, και τους είχε ρωτήσει γιατί επέμεναν στην προσπάθειά τους να συνδέσουν είτε εκείνη είτε τη φίλη της με τον φόνο. Δεν θυμάται τι ακριβώς τους είχε πει, όμως φαντάζεται ότι τους κατηγόρησε για την εμμονή τους και τους αναθεμάτισε για την μουλαρίσια τους επιμονή. Πρέπει να είχε συμπληρώσει πως και τα δικά τους πόδια θα ήταν μούσκεμα στο αίμα αν βημάτιζαν εν αγνοία τους επάνω σε όμοιες πηχτές, άλικες στάλες, και ότι, αν δεν πίστευαν πως η Άιβορι λερώθηκε ολόκληρη χάνοντας την ισορροπία της και βουτώντας κατευθείαν στην κόκκινη λίμνη κάτω από την σορό, θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν το συμβάν για να το επαληθεύσουν και μόνοι τους.

Όπως και να 'χει, δεν την έχουν ενοχλήσει έκτοτε. Κάθε φορά που περνάει μπροστά απ' τον Μπάξτον εκείνος την ακολουθεί με την εκπαιδευμένη του ματιά μέχρι να χαθεί από το οπτικό του πεδίο, λες και ακόμη δεν την πιστεύει, όμως δεν την πλησιάζει. Δεν την ενοχλεί πια. Την Άιβορι, ωστόσο, δεν την έχει αφήσει σε ησυχία. Της απευθύνει τις ίδιες ερωτήσεις κάθε μέρα που περνά, προσπαθώντας να την χειραγωγήσει ώσπου να του δώσει τις απαντήσεις που ζητά. Η Ελάιζα θαυμάζει την υπομονή της. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να μην σκέφτεται ότι, αργά ή γρήγορα, θα τον στραγγαλίσει με τις μακριές της μπούκλες αν εξακολουθήσει να την παρενοχλεί.