Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Δέκατο Πέμπτο

Είναι ήσυχα. Αν και τα αγόρια έχουν καταλάβει τα περισσότερα από τα δωμάτια του πρώτου ορόφου, δεν προκαλούν φασαρία. Ούτε οποιουδήποτε είδους αταξία. Όταν χρησιμοποιούν κάτι έπειτα το επιστρέφουν ξανά στη θέση του, ενώ βοηθούν τις κοπέλες στις εργασίες τους όσο περισσότερο μπορούν. Η αίσθηση του καθήκοντος που ριζώνει μέσα τους είναι αξιοπρόσεκτη για άτομα της ηλικίας τους, όμως ακόμη κι έτσι η Ελάιζα εξακολουθεί να νιώθει πως κατοικεί ανάμεσα σε πνεύματα.

Έχει μάθει πως έχουν όλοι την ίδια ηλικία, εκτός από τον Ντάνιελ που είναι κατά ένα έτος μικρότερος. Πληροφορία που τους τοποθετεί όλους τους κάτω από τα είκοσι πέντε, αν και ο πόνος μιας εκατονταετίας στο σκοτάδι διακρίνεται ολοκάθαρα στα μάτια τους. Φαίνεται να τους βαραίνει η συνειδητοποίηση του ότι, κανονικά, κανένας τους δεν θα έπρεπε να είναι ζωντανός. Όχι μόνο επειδή θα έπρεπε να είχαν, ως ψυχές, αποχωριστεί τα θνητά κορμιά τους, αλλά και λόγω του ότι, αν δεν είχαν περάσει όλα όσα στα οποία υποβλήθηκαν, θα είχαν πια πεθάνει από προχωρημένη ηλικία. Ακόμη και την Ελαίζα βαραίνει αυτή η σκέψη, παρόλο που δεν επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά της. 

Ανοίγει τα μάτια της και ανατριχιάζει με τους συλλογισμούς της. Ανακάθεται στο κρεβάτι της χωρίς να τινάξει το πάπλωμα από πάνω της, και αναρωτιέται αν όντως αξίζει να σηκωθεί για να τελειώσει τις καθημερινές δουλειές της. Στο κάτω κάτω, αν τα αγόρια πεινάνε ας φροντίσουν μόνοι τους να φτιάξουν κάτι για να γεμίσουν το στομάχι τους.

Η σκέψη της της προκαλεί αυτομάτως ενοχές. Όλους του συμπονά λιγάκι, ακόμη και τον Έμπονι. Βάζουν τα δυνατά τους να προσαρμοστούν ακόμη κι αν δυσκολεύονται να συνηθίσουν την σύγχρονή τους πια πραγματικότητα. Το περασμένο απόγευμα σχεδόν κατουρήθηκε από τα γέλια της προσπαθώντας να μάθει τον Άλεξ να χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο με οθόνη αφής - το δικό της κινητό τηλέφωνο - αλλά αισθάνθηκε πραγματικά περήφανη όταν τα κατάφερε. Κι ακόμη περισσότερο όταν είδε την παραίτηση να ξεθωριάζει από τα πράσινα μάτια του.

Αν και έχει ήδη περάσει μια εβδομάδα από την συλλογή και επαναφορά των εγκλωβισμένων πνευμάτων, η Άιβορι ακόμη προτιμά να κρατά τις αποστάσεις της. Η Ελάιζα την καταλαβαίνει, αν και δεν είναι σε θέση να φανταστεί πώς μπορεί να αισθάνθηκε εκείνη μετά την πίεση του Έμπονι και τον χαμό μιας ιδιαίτερα αξιοσημείωτης ποσότητας αίματος, που έδωσε ζωή σε οκτώ άτομα. Όταν την βλέπει ανάμεσα στα αγόρια, όμως, παρατηρεί ότι την βρίσκει συγχυσμένη. Αν και δεν έχει εκφράσει μεγαλόφωνα τους προβληματισμούς της, η Ελάιζα είναι σίγουρη πως σχετίζονται με το γεγονός ότι εκείνη, όπως και η ίδια, εξακολουθεί να βρίσκει την παρουσία τους αιθέρια και αποπροσανατολιστική, σαν να είναι ακόμη νεκροί.