Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Δέκατο Έκτο

Δεν έχει περάσει από δέκα το πρωί όταν οι καλεσμένοι της Ρόζαμουντ Μονρόε αρχίζουν να καταφτάνουν. Εισβάλλουν στην έπαυλη άτακτα, ανάλογα με τα δρομολόγια του τραίνου. Όσοι είναι να φτάσουν με αυτοκίνητο θα αφιχθούν μετά τις έξι το απόγευμα.

Η Ρόζαμουντ Μονρόε έχει έρθει κι εκείνη. Υποδέχεται τους καλεσμένους της και τους αναθέτει στην Ελάιζα, την Άιβορι, τον Τζόναθαν ή τον Άλεξ - οι οποίοι υπήρξαν αρκετά ευγενικοί ώστε να προσφερθούν να βοηθήσουν - για να τους οδηγήσουν στα δωμάτιά τους. Μέχρι το μεσημέρι, η έπαυλη Κίνοχαρ έχει γεμίσει και το κεφάλι της Ελάιζα κουδουνίζει.

«Περιμένουμε πολλούς ακόμα;» ρωτάει η Ελάιζα ανακατεύοντας ανόρεχτα το φαγητό της, στριμωγμένη στο τραπέζι της κουζίνας με την Άιβορι και τα υπόλοιπα αγόρια για το μεσημεριανό τους.

«Ω, ναι» της απαντάει ο Έμπονι, με τα διαφορετικά του μάτια να λάμπουν από δυσαρέσκεια. Φαίνεται κι εκείνος κουρασμένος, αλλά δεν είναι να απορεί κανείς· κουβαλούσε, μαζί με τον Ντάνιελ, τις αποσκευές των καλεσμένων στους ορόφους τους ολόκληρο το πρωί. Τον καταλαβαίνει και κατά κάποιο τρόπο σέβεται τον εκνευρισμό του. «Και σκέψου ότι όλοι όσοι έχουν έρθει, και μερικοί ακόμη που θα φτάσουν με αυτοκίνητο, θα μείνουν για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Αν σου φαινόταν δυσάρεστη η δική μας κατάληψη της έπαυλης, φαντάσου πώς θα νιώσεις μ' όλους αυτούς τους φωνακλάδες Σκωτσέζους. Σε λίγο θα θέλεις να πεθάνεις. Κι εγώ μαζί σου».

«Έλα τώρα» του λέει ο Ντάνιελ, σηκώνοντας το χέρι του και χαϊδεύοντας τις χρυσαφένιες τούφες του. «Τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να τους έχουμε μέσα στα πόδια μας ολόκληρη τη μέρα. Θα τρώμε εδώ, μόνοι μας, και θα μπορούμε να απομονωθούμε στο δωμάτιό μας. Και θα παραπονιόμαστε μαζί με όλους τους άλλους. Τι λες;»

Ο Έμπονι μουρμουρίζει κάτι σαν απάντηση, ανακατεύει το περιεχόμενο του πιάτου του με το πιρούνι του να κροταλίζει πάνω στα δαχτυλίδια του, και, όταν ο Ντάνιελ τραβάει τα δάχτυλά του από τα ξανθά τσουλούφια του, περνάει το ελεύθερο χέρι του μέσα από τα μαλλιά του απελπισμένος. Έπειτα το αφήνει να πέσει ξανά κάτω, και η Ελάιζα παρατηρεί ότι δείχνει πραγματικά θυμωμένος. Τα ανακατεμένα του μαλλιά αντικατοπτρίζουν την συναισθηματική του αστάθεια, οι κοφτές κινήσεις του μαρτυρούν την αρνητική ενέργεια που έχει εγκλωβιστεί στο κορμί του, και τα σφιγμένα του χείλη εξωτερικεύουν την προσπάθεια που καταβάλει για να μην ξεσπάσει τον θυμό του επάνω σε κάποιον που δεν φταίει. Αν και δείχνει μάλλον τρομακτικός, ο Ντάνιελ τον κοιτάζει σαν να θέλει να τον ρίξει στον ξύλινο πάγκο και να αρχίσει να τον γδύνει.