Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Εικοστό Πρώτο

«Οπότε... Λες πως ο δράστης μας έχει τουλάχιστον ένα πράσινο μάτι;»

Η φωνή της Άιβορι σπάει και το κάτω χείλι της τρέμει. Καλύπτει το δωμάτιό της με μεγάλα σταθερά βήματα, σαν θηρίο παγιδευμένο στο κλουβί του. Η Ελάιζα δεν την αδικεί. Άλλωστε κι εκείνη διαθέτει ένα ζευγάρι μάτια καταπράσινα, ακριβώς όπως εκείνα του Ναθάνιελ και του Άλεξ. Ακριβώς όπως και το αριστερό μάτι του Έμπονι.

Η ταραχή της είναι τόσο απτή, που η Ελάιζα αισθάνεται ότι μπορεί να την μυρίσει. Και την καταλαβαίνει. Αν ο δράστης αποφασίσει να την παγιδεύσει για να καταφέρει να διαφύγει ο ίδιος, θα μπορούσε κάλλιστα να την κατηγορήσει υποστηρίζοντας πως έχει υπάρξει φάντασμα κι εκείνη. Άλλωστε, ελάχιστα είναι γνωστά για το παρελθόν της Άιβορι. Δεν της αρέσει να μιλάει γι' αυτό. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι κρύβει. Και, στο φινάλε, πώς είναι δυνατό να μην υπάρχει καμία απολύτως σχέση ανάμεσα σ' έναν Συλλέκτη των Νεκρών και στις ψυχές που βλέπει;

«Ναι, ακριβώς» της απαντάει υπομονετικά η Ελάιζα για ακόμη μια φορά. «Όταν είχαμε κατέβει στο Κίνοχαρ, είδα κάποιον να αγοράζει ένα κυνηγετικό μαχαίρι από κάποιο απ' τα παλαιοπωλεία στην πίσω μεριά του χωριού. Είμαι σίγουρη πως ήταν δικός μας. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή πέρα από 'μας εκείνη την ημέρα. Και αυτή την απόχρωση την ξέρω πια, Άιβορι. Ούτε κι αν είχατε συγγένεια δεν θα πετυχαίνατε οι τρεις σας τέτοια ομοιότητα. Οι τέσσερις, βασικά. Γιατί έχουμε και το ένα μάτι του Έμπονι».

Η Άιβορι ξεφυσάει και πέφτει βαριά στο κρεβάτι. Αφήνει τον κορμό της να γείρει πίσω, στα παπλώματα, ώσπου καταλήγει ξαπλωμένη με τα χέρια της ορθάνοιχτα και τα μάτια της κλειστά. Δείχνει πραγματικά εξουθενωμένη. Από μια κούραση που πηγάζει από μέσα της, από τη γνώση ότι μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι που δεν έχει κάνει. Ή που ισχυρίζεται πως δεν έχει πράξει.

Η Ελάιζα κουνάει το κεφάλι της ξαφνιασμένη. Δεν μπορεί να αμφιβάλλει για την Άιβορι! Παρόλα αυτά, τρώγεται να την ρωτήσει για τη ζωή της. Θέλει πολύ να μάθει τι της έχει συμβεί. Στην πραγματικότητα γνωρίζει μονάχα πως η κοπέλα είχε από μικρή οράματα για τους νεκρούς που έφερε πίσω πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, καθώς κι ότι η μικρή της αδερφή, παρότι αίμα και σώμα της, φέρεται όχι απλώς να αδιαφορεί, αλλά και να απαξιοί για την μεγάλη αδελφή της. Θυμάται επίσης να της λέει πως οι γονείς της ανακουφίστηκαν με τη φυγή της, κι ότι της τηλεφωνούν περιστασιακά για να μαθαίνουν πώς τα πηγαίνει. Όμως η Ελάιζα δεν την έχει ακούσει ποτέ να μιλάει με τους δικούς της. Στην ουσία σαν... Σαν να μην υπάρχουν.