Fall For The Devil (COMPLETED)

-31-

Chapter 31

Simon's Wrath

--------

I closed my eyes when I felt kinda dizzy. Same feeling the first time I got hospitalized. My heart's beating fast, my head's throbbing and body's trembling terribly.

"Maggie?" Dinilat ko ang mga mata ko ng marinig ko ang salita ni Sage. I look  at him. He sigh heavily likes he's kinda relief.

"May masakit ba seyo?" Sunod na tanong ni Prim. Tumahimik ako saglit at pinakiramdaman ang sarili ko. Nang maalala ko ang nangyari ay mabilis akong napahawak sa tyan ko.

"How's my baby? Ok ba siya? Ano nangyari?" Sunod sunod na tanong ko. Mabilis na nag-iwas ng tigin ang dalawa sa akin kaya kumalabog lalo ang kaba na nadadama ko.

"Ummhh--are you hungry? What do you want?" Instead of answering me ay binalikan ako ng tanong ni Sage. I creased my forehead. Hindi kasi makatingin sa akin ang dalawa. And why are they here? Where's Simon?

"Wag mo akong tanungin, Sage! I'm asking you, how's my baby?" Halos mapasigaw na ako. Pinakiramdaman ko pa ang sarili ko pero ala akong madama na kakaiba. Mas lalong umusbong ang kaba sa dibdib ko.

"Where's Simon? Bakit kayo nandito?" Tanong ko ulit pero nanatiling tahimik ang dalawa. Sinubukan ko pang maupo pero hindi ko pa kaya.

"Don't move, just rest, ok?makakasama seyo yan.." mahinahon na salita ng kambal. Huminga sila ng malalim na tila ba nahihirapan." And calm down, too." Pahabol no Prim.

"How can I calm down? Ayaw niyo akong sagutin! One last question Sage and Prim, how's my baby!?"

Napapikit ang dalawa ng sumigaw ako. Bakit ayaw nila akong sagutin? May nangyari ba? Napatingin kami ng biglang pumasok si Simon. He's cold and pretty exhausted. His eye's has no emotions. Ang mga mata niya ay namumula at halatang pagod na pagod na.

"It's gone.. wala na ang baby." Malamig na salita ni Simon. Parang may kung anong bumagsak sa dibdib ko ng marinig ko ang sinabi niya. Napatawa pa nga ako ng bahagya. "You're joking right?" Tumawa pa din ako hanggang isa isa nang nagbagsakan ang luha ko.  Lumapit pa sakin ang kambal para pakalmahin ako.

"You think I'll make my baby's death a joke?" Hinilamos ni Simon ang mga kamay niya sa mukha niya at tuluyan ulit lumabas ng silid. Doon na ako napahagulgol ng iyak. Totoo ba? Pero bakit? Anong nangyari? Pakiramdam ko ay biro lang ito. Tumingin pa ako sa kambal na parehong nakatingin sa akin na may halong habag.

"Tell me, nagbibiro lang si Simon, diba?nanjan pa yung baby ko? It's still inside me." Iyak pa din ako ng iyak hanggang yakapin ako ng dalawa.

"I'm sorry, Maggie, you had miscarriage.. the baby's gone." Pagkumpirma ni Sage sa sinabi ni Simon. How could it happened? I love the baby. Bakit niya ako iniwan?

I know pain is inevitable. But losing my baby made my life living more in pain and misery. I thought Simon gave me the worst nigthmare. I was wrong. I felt everything is surreal. Palagi akong natutulog baka sakali na pag gising ko ay panaginip lang pala ang lahat ng ito.

Pagkatapos ng tatlong araw ay nakalabas na ako ng ospital. Umuwi din sila Mommy para mabantayan ako. Simon's parents were here, too. Pero si Simon? Since the day na dinala niya ako dito ay hindi na siya nagpakita.

"Thank God, you're going home." Alam kong pinapasaya lang ako ni Mommy at pinipilit niya lang maging okay ang lahat. Sa tatlong araw ko dito sa ospital ay puro pag iyak lang ang nagawa ko. Ala kasi akong ginawa dito kundi umiyak ng umiyak. Magtanong ng magtanong kung bakit nawala ang baby ko. The doctor said dahil daw sa stress at mahina ang kapit ng bata. Just because of that? I lost the thing that only keeps me alive.