LITTEKENS

3.

Mijn ogen doorzoeken de aula.
'Ah, daar zijn ze!' ik wijs naar een groepje in de hoek.
Laurens volgt me.
'Hej jongens dit is Laurens, Laurens dit zijn Marie, John en Tom. Oké, Laurens is net als ik dol op theater en wilt graag meedoen is onze film. We hadden toch nog een mannelijke acteur nodig vermits John voor geen meter kan acteren.'
John kijkt me boos aan.
Ik knipoog naar hem.
'Grapje.'
'We hebben inderdaad nog een acteur nodig.'
Marie lijkt anthousiast. Maar Tom duidelijk niet.
'Ik weet het niet hoor.'
Marie stoot hem aan.
'Allee, dan.'
'Yes! Laurens, welkom bij de club!
We beginnen morgen stipt om 9 uur, wees op tijd.'
Laurens stemt in.

Alweer Nederlands, hoe halen ze het in hun hoofd twee keer Nederlands op dezelfde dag te zetten?
Brandon schoenearts, de vervelendste leerkracht aller tijden, ik mag hem niet.
Pratend met Laurens loop ik de klas binnen
Jessica probeerde te flirten met menneertje-kijk-mij-eens-volmaakt-zijn, met andere woorden, onze leerkracht Nederlands genaamd Brandon schoenearts. Jessica is de leider van de truttenclub, zoals wij hun noemen, dat is een club met alle trutten van onze school.
Ik grijns..
'Wat sta je daar te grijnzen?'

Brandon leunt over mijn bank.
Hij was dicht bij, te dicht bij wat mij betreft.
'Ooit van "persoonlijke ruimte" gehoord menneer schoenearts?' zij ik bot.
Beschaamd nam hij afstand en durfde de hele les niet meer naar me te kijken.
Dat zaakje had ik alweer opgelost.
Hij moest niet denken dat hij wat tegen mij te zeggen had. Ik was diegene die leerkrachten het leven zuur maakte en niet andersom. Leerkrachten waren een ander ras.

De les verloopt saai, het enige wat ik doe is kletsen met Laurens en tekeningen maken in mijn boek.

Eindelijk gaat de bel, mijn redding.
Ik loop de klas uit maar wordt tegen gehouden door een gespierde arm.
'En waar denk jij heen te gaan, jongedame?'
Lap, schoenearts. Ja dat was het werk van leerkrachten, leerlingen het leven zuur maken, maar ik liet me niet doen. Altijd ging het andersom. De leerkrachten waren bang voor me. Schoenearts zal ook nog wel leren niet zo brutaal tegen me te doen.
'wat moet je?'
Mijn stem klinkt kwaad.
'We moeten praten.'
Ik rolde met mijn ogen.
Hij trekt me terug en draaide de deur op slot.
Dat mag niet! Hij mag dat niet! Hij houdt me gevangen. Ik kijk om me heen, geen uitweg, de deur, alleen de deur is een uitweg.
Ik zit vast.
Vast in één kamer met een leraar waar ik niets van moet hebben.
Wat wilde hij van me?