LITTEKENS

6.

*Stephanie*
Tranen rollen over mijn wangen. Ooit zullen ze moeten stoppen met huilen, ooit zullen mijn ogen moe worden en het opgeven, ooit zullen mijn tranen op zijn en ooit zou alles goed komen.
Alleen van dat laatste was ik niet echt zeker. Laurens' armen troosten me maar ik kan schoennearts maar niet uit mijn hoofd zetten. Het is als muziek die in je hoofd blijft steken en er niet echt snel vandoor wil gaan, maar dit is erger, veel erger. Ik kan niet meer goed denken en mijn hoofd voelt zwaar aan. Laurens is bij me, ik ben veilig, zijn handen wrijven door mijn haar, met een zakdoek veegt hij mijn tranen, hij luistert naar me en knijpt in mijn hand als teken dat hij me begrijpt. Ik knijp twee keer terug als bevestiging.

Een poosje zijn we stil, auto's razen voorbij en we zitten daar maar, In de fietsenstalling, hand in hand, starend naar het niets, naar nergens, te veel gedachten spoken door ons hoofd.
'laten we gaan.'
Zijn zachte lippen raken mijn oor.
Ik glimlach, steek mijn hand uit en laat me omhoog getrokken worden.
Als de bliksem fietsen we naar huis. Zwijgend en genietend van elkaars gezelschap.