*Laurens*
Ik ben nu alleen. Ik dump mij fiets tegen de muur en neem even de tijd om mijn sms'jes te lezen:
Mama:
Lau? Doe je door?
Mama:
Laurens?
Mama:
Ik ga naar een vergadering zie ik je zo?
Mama:
Papa is ongerust ga nu alsjeblieft naar huis.
Wacht, Als mama niet thuis is dan...
Mijn hard begint te bonsen en ik open de berichten van mijn vader.
Papa:
Waar ben je verdomme, als je thuis komt maak ik je kapot!!!
Papa:
Je hoeft niet meer terug te komen, altijd opnieuw zorg je voor problemen. Je bent een mislukkeling!
Papa:
Ik steek geen tijd meer in jouw, je bent te erg.
Papa:
Maak dat je thuis bent, ik heb me bedacht. wie niet horen wil, moet voelen!!
Ik denk mijn angst weg en beslis terug weg te gaan om nooit meer gezien te worden. maar daar staat mijn vader in de deuropening, handen gereed om te slaan. Ik zak op de grond, in shock zak ik door mijn knieën
Een sterke arm pakt me bij mijn kraag en trekt me naar binnen.
'beman jezelf, het zal je leren!'
Hij duwt me op de grond. Ik val met mijn hoofd tegen de trap aan, het doet zeer maar ik laat het niet merken. Een vuist raakt mijn gezicht, en nog meer klappen volgen, verdedigen lukt me niet, opstaan nog minder.
Ik lig daar maar in de trappenhal, half op de trappen, in elkaar gedoken van de pijn, de angst voor de rest van de klappen. Er wordt tegen me gestampt en ik verlies mijn bewustzijn.
JE LEEST
LITTEKENS
عاطفيةStéphanie is 16 en woont bij haar ouders. Ook laurens (17) woont bij zijn ouders, al zou hij daar liever wegwillen. Wanneer Stephanie het slachttoffer word van een leerkracht met slechte bedoelingen, grijpt laurens in. Op een al dan niet goede manie...
