LITTEKENS

10.

*laurens*:

Het is ochtend. Ik sta voor de spiegel, en veeg de restjes bloedt van mijn gezicht. De blauwe plekken hebben nog nooit zo blauw gezien en ik bedenk dat ze alle kleuren van de regenboog zullen krijgen. Ik ga flink mijn best mogen doen om ze allemaal weg te schminken met de schminkset van mijn moeder.

Ik hoor mijn ouders beneden ruzie maken, en om het niet erger te maken, pak ik mijn tas en loop zonder eten naar buiten.
'Zie! Hij kijkt me niet eens meer aan omdat jij zijn leven verpest.'
Hoor ik mijn mama tegen mijn vader roepen. Als ze eens wist wat hij gisteren gedaan had, dan waren we al lang bij hem weggegaan. Mama is ook niet meer gelukkig bij hem. Maar we hebben geen keus. Het is ofwel leven met een gemene dronkenlap die zijn eigen kind slaat maar die wel voor een goed inkomen zorgt, oftewel een armzalig leventje op straat.

Ik had het wel geweten, mischien vind ik het wel fijn op straat. Je hebt oppeens geen verantwoordelijkheid meer en dan zou ik nog meer kunnen oefenen op acteren en filmen waarna ik snel auditie zou doen en meespelen in een wereldberoemde film!
Ik glimlach.

Maar ik moet nu aan mama denken. Zij zou het niet redden op straat. Het huis is eigenlijk door haar betaald, en alle meubels erin ook. Maar mijn ouders hebben een gezamelijke rekening wat dus betekent, dat het huis ook bezit is van mijn vader en deze dus ook alles kan opeisen, inclusief mij, als hij vertelt dat hij een goed zakenman is en goed voor zijn kind zorgt, goed inkomen heeft. En... mama verdient niks, duss.... In de ogen van het gerecht en juigdraad is zij dus een slechte mama.

Mijn vader wint, hij wint altijd, wat ik ook doe.
Conclusie: een scheiding is totaal geen optie. Ik woon dan alleen met papa en mama leeft dan op straat. Dat is voor zowel mama als ik het tegenovergestelde van een win win situatie.

Ik stop met dagdromen en pak mijn fiets. Ik fiets als de wind richting stephanie.

*Stephanie*

Ik realiseer me dat ik in slaap ben gevallen boven mijn schoolboeken.
Ik wrijf door mijn ogen en kijk op de klok. Shit nee, over 5 minuten staat Laurens voor mijn deur en ik zie er helemaal niet uit!

Ik ren naar de spiegel, doe een beetje make up op,  doe mijn haar in en staart en snel naar buiten.

*laurens*

Daar staat ze dan, haar donkerbruine zomerse lokken gaan speels mee met de wind.

Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ik betrap mezelf op staren en zeg verlegen gedag.