LITTEKENS

11.

*laurens*

Ze is zo mooi, als ze lacht, en zelfs als ze huilt, want ja... Ik schud met mijn hoofd en probeer van die gedachte af te wijken. Ik kijk hoe stéphanie's lange donkerbruine haren mee gaan met de wind, hoe haar benen kracht zetten op de pedalen en hoe de zon weerkaatst in haar stralende blauwe ogen.

Ik merk dat stéphanie diep in gedachten is.
'Waar denk je aan?'
Ze denkt even na.
'Aan het feit: hoeveel kans zou er zijn dat er inneens een olifant over de weg zou lopen. Ik denk 5%, en jij?'
Ik kijk haar verward aan.
'Ik heb hier nog nooit over nagedacht'
'sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.'
Ik glimlach
'Is dat niet van alice in wonderland?'
' jaa!'
Ze knipoogt

*stéphanie*

Alice in wonderland. Een prachtboek.
Soms zou ik alice willen zijn en gewoon vluchten, naar een plek waar alles kan. Naar wonderland. Met de hoedemaker en de tweeling, de lachende kat, het haastige konijn en de muis.

Dat klinkt veel vrolijker. En dan zou ik het einde anders maken. Ik zou blijven. Nooit meer naar huis, naar school. Ik kan daar toch wel weer nieuwe vrienden maken, toch?
Maar ondanks ik het wel wil geloven weet ik dat ik toch in deze realiteit moet blijven.

Mischien moet ik laurens inlichten over mijn situatie op school! Ik ken hem nog maar net, maar hij is zo aardig en lief, en hij heeft zo mooi golvend blond-bruin haar en zijn groene ogen maken hem helemaal af. Hij zal het wel begrijpen, toch? Alleeja, hij zal er voor me zijn en me troosten zoals hij gisteren deed. Maar het kan ook zijn dat ie me een watje vind, het opneemt voor schoenearts. Zo zijn mannen toch, als het errop aankomt? Mischien kan ik beter niks zeggen, zoals ik al eerder zei. Het is een geheim, mijn geheim en alleen mijn geheim.

Aangekomen aan school droppen we onze fiets aan de fietsenstalling en snellen de school in.
Mijn besties, marie, john en tom zitten al op ons te wachten. Ze zitten om een bankje aan de ingang. John en tom zitten kleff te zoenen en marie zit er maar walgend bij. Suptiel ga ik tussen de twee inzitten, laurens blijft staan.
'Omg, je bent mijn held!' lacht marie.
' zo te zien was het nodig, voor ze elkaar oppeten.'
We lachen.
Laurens staat er maar sullig bij en ik besluit hem in de groep te trekken.
'Jullie kennen laurens toch nog?'
John staat op en omhelst hem.
'Natuurlijk, hoe konden wij onze topacteur vergeten??'
'amaii, nu al aan het vreemdgaan, twee seconden was je nog aan het zoenen met mij!' snauwt tom
'Oh volgens mij is er eentje jalours' lacht laurens.

Iedereen is druk in gesprek maar mijn gedachten zijn er even niet bij. Meneer schoenearts staat bij de drankautomaat en kijkt mijn richting uit. Ik paniekeer vanbinnen wanneer ik zie dat hij mijn richting uitkomt. Op een gegeven moment voel ik zijn adem in mijn nek. Ik zie laurens' bloed koken.
Schoenearts legt zijn hand op mijn schouder en draait me naar zich toe.
Met zijn ogen doerzoekt hij mijn lichaam.
'Mischien moeten wij eens praten hm?'
'Wwaaromm?' Ik stotterde
Je was gisteren zo van streek omdat je de leerstof niet zo goed snapte toen ik je deze probeerde uit te leggen. Ik wil je helpen!'
Hij loog! Hij wist heus wel dat ik wegliep vanwegen hem.
'Duss...' ging hij door.' dan zie ik je tijdens de middagpauze? Mijn lokaal!'
Ik haat de grijns die hij heeft.

Haastig pak ik laurens' hand en zie zijn wangen rood worden.
'Laurens heeft het ook heel erg moeilijk met geschiedenis, ik kom als hij meegaat!'
Laurens knikt vlug
Ik glimlach mismaakt en zie lenearts zijn gezicht betrekken.
'Ja, oke dan, zie 'jullie' straks'

Ik adem diep in en uit terwijl ik besef dat het onmogelijk is om hem te Ontlopen.