LITTEKENS

4.

Ik ben boos, en niet een beetje, kan hij niet even normaal doen? Zich gedragen als een leerkracht en stoppen met mij lastig te vallen? Hij is precies een klein kind dat aan zijn mama hangt.
'Wat moet je?!' roep ik kwaad terwijl ik hoop dat heel de school het hoort en schoenearts ontslagen wordt. Maar dat is verloren hoop. De muren zijn hier dubbel zo dik zodat andere klassen geen last hebben van een roepende leraar als er weer iemand niet opgelet heeft.

'Niet zo agressief, Steph.'
Zijn stem klonk rustig.
'Noem me niet 'steph' das alleen voor vrienden!'
Hij negeert me en gaat verder
'Goed dan, 'Stephanie' Ik wil alleen maar even babbelen over daarstraks.'
'Maar meneer schoenearts ik...'
Hij onderbreekt me.
'Stephanie, het is Brandon.'
'Ja uhh... Brandon ik, uhmm... Sorry, mag ik nu gaan?

Mijn agressie is overgeslagen in angst, hij komt steeds dichter en dichter.

'kom even zitten.'
Schoenearts wijst naar een van de voorste banken.
Ik ga zitten zonder ook maar iets te zeggen.
Brandon laat zich naast me op een stoel zakken.

'Ik vind het niet leuk als je zo vervelend tegen me doet, je bent de mooiste van de hele hoop, ik val wel op rebelse meiden.' fluistert hij wanneer hij zijn hand op mijn bovenbeen legt en me een zwoele knipoog geeft.

Mijn hart gaat tekeer, ik gil en spring recht.
Het raam, ik moet langs het raam!
Razendsnel loop ik naar het raam en zo goed en kwaad als ik kan probeer ik hem te openen.
Yes, gelukt, ik had dit eerder moeten doen.
Ik worstel mijn benen door het raam heen, hierna sleep ik de rest van m'n lichaam naar buiten.
Lap, Brandon heeft me.
Met zijn ogen zou hij me kunnen doden.
Hij heeft een mes
'Dit blijft tussen ons!' roept hij als ik hem bijt en er vliegensvlug vandoor ga.

Tranen lopen over mijn wangen.
Ik roep en ik tier er op los.
De tranen blijven stromen als watervallen en ik heb het gevoel dat deze tranen nooit meer zullen drogen.