LITTEKENS

16.

Pov laurens

Ik had haar nooit bij die schoenearts moeten achterlaten, die vuile creep. Wie weet wat hij van plan is. Na het berichtje van Marie ben ik direct opzoek gegaan.
Wanneer ik alle lokalen heb afgezocht pijs ik dat ik juist ben. Ik hoor het aan de stemmen die vanuit de deur komen.
'Daar had je eerder bij kunnen nadenken! Je bent een leraar, MIJN f*king leeraar??? Hoe komt het zelfs in je op om de deur te sluiten, mij aan te raken, en je met je mes te bedrijgen?!!'
'Ik was bang.'
'Bang...'
'Ja bang Stephanie! Dat je niet bij me zou blijven en ik kon mijn baan verliezen zou je het tegen iemand zeggen.'
'Dat is ook exact wat ze nu gaat doen!'
Ik leun met mijn elleboog tegen de deuropening.
'Want als zij het niet doet doe ik het, dit gaat erover kerel' voeg ik er nonchalant aan toe.
'En alfluisteren gaat er niet over?' weet schoenearts te zeggen.
'Nee.' ik kijk hem strak aan en merk dat schoenearts met vurige ogen terugkijkt.
Met een luide knal hoor ik Stephanie op de grond vallen, ik went mijn blik van schoenearts af en snel naar haar toe.
'Stephanie!!!'
Ik pak haar pols om haar harslag te meten en na de bevestiging dat het goed was leg ik haar hoofd zachtjes op mijn schoot.
'Laat mij maar..'
Probeert schoenearts
'Bel de ambulance als je iets nuttigs wilt doen, ze is flauwgevallen en bewusteloos.'
Ik stijk met mijn hand door haar prachtige zachte haarlokken. Ze ruikt naar lavendel.
'Sshhht, als je me kunt horen: het komt allemaal goed Steph, de ambulance is onderweg en ik ben bij je. Er kan je niets overkomen nu, blijf rustig liggen.'
Steph haar hand rijkt zachtjes naar de mijne en we vormen met onze vingers een geheel.
Zo zitten we daar, wachtend op de ambulans. Haar hoofd op mijn schoot, mijn ene hand dat haar hoofd aait en mijn andere hand dat verstrengekt zit met het hare en schoenearts die jalours toekijkt. De wereld kan op dit moment voor mij verwijnen. Het enige wat telt is zij en ik, hand in hand.