LITTEKENS

9.

*stephanie*

Ik hang over mijn studieboeken, ook al krijg ik niet veel geleerd. Het beeld van meneer schoenearts spookt door mijn hoofd. Hoe kon hij? Het was gewoonweg smerig. Zou ik het mam vertellen? Even denk ik na maar kom niet veel later op een beslissing. Nee ze zou het niet begrijpen. Laurens? Ik schudt mijn hoofd. Nee ik kan hem niet opzadelen met mijn problemen hij heeft me al genoeg geholpen. Hij is toch zo een leuke jongen. Wacht, stephanie? Dacht je dat nou echt? Hij is helemaal geen boyfriendmatetiaal!
Ik zucht. Ik wil hem bellen.

Ik staar naar mijn telefoon. Zou ik hem echt bellen? Gewoon eventjes zijn stem horen. Wacht... Zei ik dat nou zelf? Ik wil gewoon weten of alles goed met hem gaat, meer niet, is dat niet normaal? Ik ga met mijn hand door mijn haar en gris mijn mobieltje van het bed. Ik typ zonder te aarzelen zijn nummer in.

'Hallo?'
'He, laurens, ik ben het, stephanie. Is alles goed?'
'Oh! Wat leuk dat je belt! Het gaat prima, met jouw? Je was gisteren erg aangedaan gaat het wel goed nu? Je kan bij me terecht, ik moet nu gaan want eh..'
'Dankewel! En het gaat goed. Uhm... Doei dan?'
'Dag stephanie!'

Of alles goed met me gaat? Het   telefoontje stelde me gerust maar toch heb ik gelogen, het gaat niet goed met me, toch niet op dit moment, dat moment met mij leraar was toch niet het begin van een zorgeloos leven, integendeel. Het was alles behalve zorgeloos.

Naar school zou ik niet meer durven gaan en thuis blijven is al helemaal geen optie. Oma dan? En hoe regel ik dat dan met school? Ik weet niet wat ik moet denken en wat ik moet doen, het is zo ingewikkeld en Laurens? Zou ik hem vertellen wat er werkelijk scheelt? Marie zou me niet geloven.
Het is gewoon zo stom.

Ik ben diegene die niemand laat doen op school, ik ben diegene die alles op een rijtje heeft, ik ben diegene die me nooit laat doen, ik ben diegene die altijd het laatste woord heeft. ik ben diegene....

Ik ben diegene die het eigenlijk helemaal niet in de hand heeft, ik ben diegene die eigenlijk heel kwetsbaar is en ik ben diegene die helemaal niet zo stoer is als ze laat blijken.

Mijn status zou veranderen als ik het iemand zou zeggen. Ik zou niet meer diegene zijn die stoer was maar ik zou veranderen in een hoopje ellende.

Ik doe het niet, ik zeg niemand wat, ik ga maandag gewoon naar school en niemand die iets hoeft te merken​van heel dit gebeuren. Meneer schoennearts heb ik maandag niet dus dat komt goed uit. Niemand zal iets te weten komen. Het is een geheim, mijn geheim.