Fanmail (ft. DHD Squad)

~9

POV Iris
De lach op het gezicht van de zuster geeft me een sprankje hoop, die ik nog niet had gevoeld de laatste tijd. Het moet wel goed komen met Jaimie, ze is een sterk meisje. Ze kan dit.

POV Jeremy
De zuster lacht een beetje. Zou dat betekenen dat het goed komt? Of is ze iets heel anders van plan? Laten we hopen van niet. Ik heb medelijden met Iris, haar beste vriendin ligt daar, half stervende. Ik zie dat ze staart, emotieloos naar voren. Ik ga langzaam naar haar toe en ga naast haar zitten. Link zit aan de rechterkant, dus ik val bijna over zijn voeten. Iris kijkt me aan en ik sla een arm om haar heen. 'Het komt goed...' Fluister ik in haar oor. Ze knikt en gaat weer verder met staren.

POV Link
Ik zit naast Iris op een houten stoeltje. Het zit niet comfortabel, maar het kan er mee door. Ik vraag me af of het goed komt met Jaimie. Ik hoop het zo. Ik bedenk me opeens dat het over een paar dagen Valentijnsdag is, ik hoop dat ze dan weer topfit is. Misschien kan ik haar wel chocola geven, of rozen. Simpel maar romantisch. Misschien kan ik wel uit eten met haar. Laat ik eerst maar kijken of ze dan al beter is. Haar borstkas gaat sloom heen en weer. Het maakt me rustig. Het wachten tot de zuster langs komt duurt redelijk lang, dus ik besluit oortjes in te doen. Muziek doet me altijd goed.
"I wanna see a rainbow high in the sky, I wanna see you and me..."
Klinkt het door mijn oortjes. Ik schrik me dood. Ik was daar dus naar aan het luisteren en het staat veel te hard. Even een ander liedje zoeken.
"Only know you love her when you let her go..."
Verdomme, dat is niet wat ik wilde. Ik wil Jaimie niet laten gaan, maar ik hou wel van haar. Wat moet ik nou, straks komt het niet goed.

POV Jaimie
Ik voel me al ietsjes beter na de laatste keer dat ik wakker werd. Mijn oogleden voelen nog steeds zwaar, maar ik voel dat ik me al iets beter kan bewegen. Ik adem rustig, anders gaat het niet goed. Ik wil eigenlijk dat ze me weer omhelzen, het voelde zo goed, maar de zuster zei dat het gevaarlijk was dus laten we dat maar niet doen. Ik hoop dat het goed komt. Ik voel me rustig en gestresst tegelijk, het is een raar gevoel. Opeens hoor ik een zuster die met mijn apparaat aan het kloten is. Ze trekt een slangetje eruit, waardoor het ademen moeilijker wordt. 'Dit hoort er bij.' Hoor ik haar zeggen. Ik voel dat het slecht gaat, ik krijg te weinig zuurstof. Ook voel ik iets nattig naast me. Het ruikt naar ijzer. Is het bloed?! Opeens krijg ik steken in mijn zij. Wat gebeurt hier?!