Son Işıklar

Şizofren

Sol yanım acıyor yine.  
Büyük ihtimalle yine benim yüzümden olsa gerek.
Dikkat etmiyorum kendime.
Ne ruhuma ne bedenime.
Bir tarafı düzelteyim derken bir tarafı mutlaka bozuyorum. 

Sürekli intihar senaryoları kuruyorum aklımda.
Bazen böyle geceleri ahanda şimdi öleceğim diyorum.
Bazı sabahlar bu gün kendimi öldüreceğim diyorum.  

Mutlu olamıyorum çünkü hep birilerinin beni mutlu etmesini bekliyorum.
Bir insan kendi başına nasıl mutlu olur onuda bilmiyorum. 

İçerken sarhoş olup her şeyi unutacağım diyorum. Yine asıl unutmak istediğim her şey aklımda. 

İçmenin tek faydası pek bir huzurlu uyuyorum.
Sigarayı niye içtiğimi bilmiyorum, belki de bana aittir benim ellerimde yanması hoşuma gidiyordur. 

Vücudum da ki bazı kesiklerin sebebini hatırlamıyorum. 

Bazen kurduğum hayallere kapılıyorum sonra sadece hayal olduklarına anlayınca yine düşüyorum gök yüzümden. 

Geceleri uyumak için çırpınıp bağırarak uyanıyorum sonra sabahları uyanamıyorum.

Eskiden sadece geceleri görürdüm olmayan şeyleri artık gündüzleri de görüyorum.
Olmayan insanları hayvanları. 

Eskiden yaşadığım şeyleri unutmaya başladım.
Bazen evin yolunu da unutuyorum.
Ben hiç isimleri unutmam ama artık unutuyorum.
Telefonda biriyle konuştuktan sonra konuştuklarımı unutuyorum.
Mesajları silememeye dikkat ediyorum yoksa onları da unutuyorum. 

Bazen kendimi de unutuyorum aynaya bakmayı da.
Ben zaten aynaya bakınca mutlu olan kadınlardan değilim. 

Ölmekten korkmuyorum ama böyle olmadık bir yerde geleceğinden eminim.
Tamam artık mutluyum diyeceğim, ölüm tıklatacak kapımı. 

Bir şeyden daha çok korkuyorum bu aralar o kadar çok korkuyorum ki.
Yorulmuş zihnimi bu daha da yoruluyor.
Ben şizofren oluyorum galiba ya da olacağım.
Bilmiyorum korkuyorum.
Çok korkuyorum.
***18/11/2016***