Bu gün düşündüm yine uzun uzun ağlayarak.
Neler kaybettim bu hayatta, peki neler kazandım?
Kaybettiklerim o kadar çok ki, kaybettiğim halde omzumun üzerinde taşımakta zorlandığım yükler.
Kazandıklarım? Avuçlarım bomboş.
Yapmak istediğim şeyler o kadar az ki, ben bu azlığa rağmen hiçbir şey yapamıyorum.
Geleceğe adım atamıyorum.
Titriyor bütün bedenim.
Avuçlarımın içi kan kırmızısı acılardan başka bir şey tutmuyor.
Ne zaman sesimi yükseltmeye kalksam, titriyor nefesim, kısılıyor sesim.
Ne zaman birine tutunmaya çalışsam. Tutunmaya çalıştığım yerden kesiliyor bileklerim.
Yüreğim bir kuşun son nefesleri gibi cansız.
Düşünüyorum!
Baş kahramanı olmam gereken hayatımın figüranı olmayı ne zaman bırakacağım.
***26/12/2016***
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Işıklar
PoetryDur, diren belki umut pencerenden yüreğine bir güneş gibi doğacaktır. Sabret! *** İlk yayınlama tarihi 17/02/2017*** ▪Okuduğunuz her satır, benim hislerim.▪
