En çok kendime kırgınım.
Bahara, baharda mutlu yüzleri okşayan rüzgara kızgınım.
Arkadaşıma küskünüm, oyunlar oynayıp mutlu olduğumuz günleri sildi.
Babama, en çok ona küsüm, kızgınım.
Ben çok küsüm, duvar dibinde elinde ki şekeri alındığı için ağlayan çocuk gibiyim.
Nasıl kırdılar üzdüler ki beni, duvarlarından geçip göremiyorum güneşi.
Nasılda kolaydı bırakıp gitmeler, en çok küsmeler gidenlereydi.
Çok kırdılar beni, saçlarımdan tırnak uçlarıma kadar, göz pınarlarımdan gülüşlerime kadar çok üzdüler beni.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Işıklar
PoetryDur, diren belki umut pencerenden yüreğine bir güneş gibi doğacaktır. Sabret! *** İlk yayınlama tarihi 17/02/2017*** ▪Okuduğunuz her satır, benim hislerim.▪
