Son Işıklar

Yok Oluyorum

Doluyorum yine, taşmamak için sıkıyorum kendimi.

Boğazıma takılan düğümler, nefesimi kesiyor. 

Attığım adımların önünü kesenin ne olduğunun farkında değilim.
Saygı mı? Yoksa acizlik mi?
Adına saygı diye kapatıyorum acizliğmin. 

Tutsaklıktan kurtulamıyorum.
Harp olmuş her yanım.
Evimin duvarları acı dolu.
Gülen gözler arıyorum.
Çünkü sadece gözler güler gerçekten. 

Dudakları yalandan kıvrılan insanlar bana bakıyor.
Bir o kadar yalandan kıvrılıyor dudaklarım. 

Ben acılarımı saklıyorum, onlar ise bana alaycı bakışlarını. 

Tırnaklarım kırılıyor, saçlarım kırık dökük.
Bakıyor insanlar her bir hücreme ama göremiyorlar.
Kimse göremiyor acılarımı. 

Kimse yaralarımdan sarmak için gelmiyor.
Yaralarımdan daha çok yaralıyor her gelen.

Giderken götürdükleri yanlarına kaar kalıyor.
Benden alınan hiçbir şeyi geri alamıyorum. 

Ben gün geçtikçe kayboluyorum, yok oluyorum, siliniyorum.
Ben ölüyorum, kimse çiçek dikmiyor mezarıma. 

➡️➡️➡️26/02/2017 ⬅️⬅️⬅️

✔📍📍📍Dayanabilirsem bundan sonra hafta da sadece bir şiirimi yayınlacağım. Lütfen okuduktan sonra oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sizlerin yorumları benim için gerçekten önemli. Şimdiden teşekkürler. ❤