Adam el kol hareketleri ile adamlarına beni kaldırmasını söyledi bir adam sağ kolumdan,diğeri ise sol kolumdan tuttu.Kızlar bağırıyordu ama artık benim de sevdiklerimi uğurladığım yere gitmem gerekiyordu.Onlar beni özlemiştir belki de.Kızlar arkamdan sesleniyordu.
-Damla!Bunu yapamazsın
-Seni öldürmeseler bile bu acılardan dolayı biz onları öldüreceğiz!
-D-a-m-m-l-a Sakın bir adım daha atma nolur biz buradayzı onlar bize birşey yapamaz Damla dinle beni!
Onlar seslendikçe göz yaşlarım daha da hızlanıyordu.Birkaç adım sonra beni vuracakları sandalyeye varacaktım.Ada cümle kuramıyordu ağlamaktan kızarmış o tombik gözleri sanki "Gitme" demekle yetiniyordu.Mevsim sandalyede tepiniyordu,Çağla bana öyle gözlerle bakıyordu ki bir an koşup sarılmak istedim,Doğa deseniz içindeki o cesur kız yerini hayal kırıklığını uğramış kıza bırakıyordu.Korumalar beni önüme döndürdü yürümem için
-Bırak beni arkadaşlarıma sarılıcam zaten kaçacağım hiçbir yer yok bırakın son kez sarı-
Adam konuşmam bitmeden Gözleriyle "Salın" gibi birşey yaptı.Ben koştum onların yanına.Onlar bağlandıkları sandalyede bana bakarken hepsinin kulağına teker teker bir şeyler fısıldadım -Ben öbür tarafa gidince odamızda benim çekmecemde bulunan günlüğü alın okuyun ve son sayfasındaki notları herkese dağıtın." Hemen hepsine sıkıca sarıldım,öptüm.Onların sevgisi beni canım yanmayacak kadar güçlü tutardı.
Adamlar tekrar beni oraya sürükledi sandalyeye oturdum.Kızlara en sıcak gülümsememi yaptım çünkü beni iyi hatırlasınlar.Onların benim için değeri dünyadan büyük.
-Son sözün?
- Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resulühü.
-Şimdi buralara iyi bak çünkü az sonra beynin parçalanacak
-Benim ölümden korkum yok
-Cevdet,Ali asın şunu çok geveze bakalım ölümden korkmuyormuymuş.
Korumalar beni kaldırmadan ben kendim çıktım boynuma ipi geçirdim ki tam o sırada adam sandalyeyi çekti altımdan.Beyaz bir çizgi durdu önümde bütün anılarımm canımı yakarak geçti kalbimden.Hiç hareket etmeden ölümü bekliyordum ki adamlar bacaklarımdan tutup beni indirdi
-Ölmekten korkmaman umrumda değil bayan beyler oğlumu getirin
Ben böyle küçük bir çocuk gelecek sandım meğerse adamlar elinde Silah ile geldi.Başıma silahı yasladı o an içimde korku yoktu.Hiçbirşey hissetmiyordum sadece birkaç saniye sonra beynim etrafa saçılacaktı.Adam tetiğe elini yerleştirdi.Bana baktı gülümsedi ve büyük bir silah sesi ile gözlerim kapandı kafam değil kolum acıyordu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mavili Oğlan
Подростковая литератураHayat ne masal ne de zamandan ibaret sen Hayat'ı nasıl görürsen öyle başlar, öyle de ilerler. Hayatın gerçekleri ile erkenden yüzleşmek Damla için zor olsada oda artık kendi hikayesini prens ve prenssiz kurmaya başladı. Devam etmek için Okuyunuz b...
