Waar is Rutger?! {A.K.A Furtjuh}

18. Lieve Thomas

~ Sophie ~

Met pen en papier voor mijn neus scroll ik nog even over Instagram, ik heb het gevoel dat niemand anders iets opmerkt. Fan accounts plaatsen gewone edits en in de groep zeggen ze ook niet veel. Ben ik het van plan om het te vertellen? Nee, ik wil dit in mijn eentje oplossen, tenslotte ken ik de andere meiden langer als vandaag en ik weet hoe ze dan reageren; hysterisch. En dat kan ik er op dit moment even niet bij hebben. Nu ik toch al die posts zie van fan accounts bedenk ik me ineens dat ik nog een edit klaar had staan om te posten. Al snel krijg ik een melding dat mijn mobiel bijna leeg is, wanneer ik naar mijn lader grijp vallen mijn ogen weer op het papier; de brief is belangrijker. Ik zet de edit uit mijn hoofd en focus me op het witte blaadje dat voor me ligt, waar te beginnen?

Ik begin linksboven eerst de datum op te schrijven, dan weet hij waarom en wanneer ik dit dacht. Uuh, waar begin ik mee? Beste Thomas, Hallo Thomas, Lieve Thomas? Ja, lieve Thomas daar begin ik mee. Wanneer ik eenmaal bezig ben schrijf ik alles op wat ik denk, en al snel heb ik een a-4tje vol. Het lucht enorm op dat ik het eindelijk op kan schrijven, dan kan ik het toch nog ergens kwijt. Als ik ergens mee zit kan ik altijd bij de furmilie komen, dat weet ik. Maar dit keer weet ik dat ik dit alleen wil doorzetten, maar daardoor voel ik me ook alleen, want je hebt niemand waarbij je je verhaal kwijt kan. Maar daarom schrijf ik deze brief, om te bevestigen of het waar is wat ik voel, dat er iets aan de hand is.

Uiteindelijk zijn we 2 uren verder, de brief bestaat uit 3 kantjes helemaal volgeschreven. Ik heb mijn nummer en Instagram naam er voor de zekerheid ook bij gezet, want als hij dan iets te vertellen heeft kan hij altijd bij mij komen. Ik lees alles nog een keer door en kijk naar de foto die boven mijn bed hangt; mijn favoriete foto van Rutmas. Ik zwijmel even weg maar al snel word ik onderbroken door mijn moeder. "Sophie! Kom je eten?" Zuchtend sta ik op, en schreeuw wat terug. "Jaha! Ik kom eraan!" Ik ren de trap af waardoor ik bijna val, gelukkig heb ik mijn handen op de leuning waardoor ik mezelf tegenhoud. "Phieuw, dat scheelde niks!" Zeg ik met een opgeluchte stem. Ik loop door de hal en glip nog snel langs de studeerkamer; hier staat een bureau en wat kasten met wat rommel erin. Ik grijp naar de hoogste plank om de doos met enveloppen de pakken, helaas zoals altijd mislukt het en hang ik klungelig aan de kast. Shit, als ik nu om hulp vraag krijg ik weer gezeur waarom ik een envelop nodig heb. Met mijn voet grijp ik naar een krukje, gelukkig kan ik er nog net bij. Ik schuif hem onder me en laat me rustig zakken, nu kan ik er veel makkelijker bij. Ik pak een witte envelop en stop hem in mijn achterzak, postzegels liggen op het bureau dus daar pak ik ook een van. Nu eerst eten en daarna de brief sneaky op de post zien te krijgen, dat word nog wat...

- 😘 -